บทละครโทรทัศน์ ข้ามสีทันดร ตอนที่ 13 หน้า 4
“แล้วพี่วาตม์ล่ะ”
“ก็ต้องอยู่จัดการเรื่องนายนี่แหล่ะ”
“อย่าห่วงผม ..... ไปส่งคุณเดือนเถอะครับ ... ผมฝากพี่วาตม์ดูแล คุณเดือนแล้วก็ดวลด้วย... ผมขอร้อง”
“นายห่วงตัวเองก่อนเถอะเที่ยง”
“ไม่! .....พี่วาตม์ ผมขอร้อง ดูแลคุณเดือนให้ที ผมทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้”
“ไม่เกี่ยวกับนาย มันเป็นความโชคร้ายของคุณเดือน เลิกเอาทุกอย่างในโลกมาเป็นความผิดของตัวเองซะที”
“ยังไงคนทั้งโลกก็โยนความผิดทุกอย่างให้ผมอยู่ดี ....หรือไม่จริง”
ชีวาตม์หนักใจ สงสารเที่ยงวันเหลือเกิน หลังจากนี้คงต้องเจออะไรหนักๆอีกมาก
“พี่วาตม์เองก็ต้องรีบกลับบ้านด้วย .... พี่วาตม์ไปเถอะไม่ต้องห่วงผม”
และเมื่อนึกถึงสิ่งที่รออยู่ที่บ้านชีวาตม์ก็ยิ่งหนักใจ ชีวาตม์พยักหน้าอย่างจนใจ
ห้องรับแขก บ้านชีวาตม์ รื่นเริงเดินออกมาจากครัว ในมือถือจานข้าวเดินกินมาด้วย รื่นเริงคว้ารีโมทขึ้นมาเปิดทีวีแล้วก็จะลงนั่ง แต่ก็ต้องตกใจเพราะเกือบจะนั่งทับกิ่งคำที่นอนหน้าเครียดอยู่บนโซฟา “ว้ายตายแล้ว ยัยกิ่ง”
กิ่งคำนอนตาแข็งด้วยความคับแค้นใจมาก
“เป็นอะไร ทำไมมานอนตาแข็งแบบนี้ แกบ้าไปแล้วเหรอ”
“วาตม์ไม่กลับ ....”
“เออ.... เดี๋ยวมันก็มา แกก็ขึ้นไปนอนพักเถอะ มานอนรอมันอย่างนี้ตัวเองก็โทรมเอง”
“วาตม์ไม่เคยเป็นแบบนี้ ทำไมวาตม์กล้าทำแบบนี้” กิ่งคำกัดฟันแน่นด้วยความแค้นใจ
รื่นเริงเห็นลูกเครียดจนไม่ดูแลตัวเอง ก็เริ่มรู้สึกว่าเธออาจจะยุลูกมากไปหรือเปล่า เธอต้องการแค่ความบันเทิงที่เห็นคนมีเรื่องมีราว แต่ไม่ได้หวังจะเห็นลูกสาวเริ่มบ้าคลั่งแบบนี้”
“เออน่ะ แกจะไปเครียดทำไม รอมันกลับมาแล้วก็แผ่นกะบาลมัน ก็แค่นั้น” แต่สำหรับกิ่งคำมันไม่ใช่แค่นั้น
โรงพยาบาล ดวลนั่งจ้องเดือนสิบนิ่งอยู่ที่ข้างเตียง ดวลไม่สามารถละสายตาจากความผิดทุกประการในใจของเขา เดือนสิบขยับตัว แต่คงจะเจ็บแผล เดือนสิบครางออกมาเบาๆ ดวลลุกพรวด สงสารเดือนสิบจับใจ
“พี่เดือน !” เดือนสิบขยับตัวได้เล็กน้อย ก่อนผลอยหลับไปอีก
ยุพรามองดูด้วยความสงสารเพื่อน และเห็นใจดวล
“คงไม่ได้ตื่นง่ายๆ หมอให้ยาไว้ เดี๋ยวรถก็จะมารับแล้ว คงต้องหลับยาวๆไปถึงกรุงเทพฯนั่นแหล่ะ”
“พี่ยุพ ..... ดวลเสียใจ”