บทละครโทรทัศน์ ข้ามสีทันดร ตอนที่ 2

ข้ามสีทันดร ตอน 2

บทประพันธ์ : กฤษณา อโศกสิน  //  บทโทรทัศน์ : กู๊ดโฮป

แอฟริกาใต้ จุดชมวิว  เที่ยงวันรู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อยตัวเองให้จิตเป็นอิสระ มันได้ผลจริงๆ มองไกลออกให้ไกล ไกลจนพ้นจากตัวเอง เที่ยงวันยิ้มดีใจ แต่แล้วก็ต้องตกใจ เมื่อมีคนมาดึงตัวเขาจนล้มกลิ้งลงมาที่พื้น เที่ยงวันยังงุนงงอยู่สักพัก จนสติเริ่มกลับคืนมา รู้สึกว่ามีอีกหนึ่งร่างล้มทับเขาอยู่ พร้อมเสียงบ่นพึมพำอยู่ตลอดเวลา

“คุณจะตายไม่ได้นะ... ทำไมคิดสั้นแบบนี้”

พอเที่ยงวันเห็นหน้าชัดๆ จึงรู้ว่าเป็นเดือนสิบที่ยังหลับตาปี๋ กอดร่างเที่ยงวันไว้แน่นอน เที่ยงวันโมโหเดือนสิบที่เข้าใจผิด คิดว่าเขาจะฆ่าตัวตาย เที่ยงวันผลักเดือนสิบออกจากตัว เที่ยงวันพูดตะคอกเสียงดัง

“คุณเป็นบ้าอะไรเนี่ย” เที่ยงวันยืนขึ้น จับเนื้อตัวที่เจ็บจากการล้มกระแทก

เดือนสิบตกใจเสียงนั้น ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามอง เห็นเที่ยงวันยืนจังก้าหน้าตาโมโหสุดขีด

“ก็คุณจะ... จะ... จะ”

“จะอะไร !!!” เดือนสิบพูดจาละล่ำละลัก “เอ่อ คุณไม่ได้คิดจะฆ่าตัวตายหรอกเหรอคะ”

เที่ยงวันย้ำชัดๆ “ผมเนี่ยนะจะทำแบบนั้น คุณเอาสมองส่วนไหนมาคิด”

เที่ยงวันจ้องหน้าเดือนสิบเขม็ง แล้วเดินออกไปอย่างคนหัวเสีย เดือนสิบหน้าเจื่อนๆ แววตาที่มองแผ่นหลังของเที่ยงวันที่กำลังเดินจากไป เต็มไปด้วยความสับสน

ห้องครัวบ้านดำเกิง สกาวยืนหันหลังล้างจานอยู่ในครัว น้ำตาซึมเอ่อขอบตา ยังคงน้อยใจดำเกิงไม่หาย ที่ประตูห้องครัว ดวลชะโงกหน้า มามองให้แน่ใจว่าไม่มีดำเกิงอยู่ตรงนั้น แล้วเดินเข้ามา ดวลเข้ามากอดสกาวจากด้านหลัง  “มีอะไรกินมั๊ยแม่ หิวไส้จะขาดอยู่แล้ว”

สกาวตกใจ รีบกระพริบตาถี่กลืนน้ำตาโดยเร็ว แต่ก็ไม่รอดพ้นสายตาดวลไปได้ “แม่เป็นอะไร... แม่ร้องไห้ทำไม

“ไม่มีอะไรหรอก ทำกับข้าวก็แบบนี้แหละ น้ำหูน้ำตาพาลจะไหล”

“ไม่เห็นจะมีหัวหอมเลย... แม่ร้องไห้ได้ไง... เค้าทำแม่ใช่มั้ย”

“เหลวไหล... ไม่มีใครทำอะไรทั้งนั้นแหละ” สกาวเดินหนีไปดูข้าวที่ตั้งหุงไว้ ว่าสุกดีหรือยัง

“ที่แม่ต้องมาเหนื่อย แบบนี้ก็เพราะเค้า แม่บ้านกี่คนๆ ก็ทนอารมณ์เค้าไม่ไหว แล้วที่บ้านเราร้อนเป็นไฟแบบนี้ ก็เพราะเค้า”