บทละครโทรทัศน์ ข้ามสีทันดร ตอนที่ 2 หน้า 2
“เค้าที่แกว่าเนี่ย หมายถึงฉันใช่มั้ย ไอ้ดวล”
สกาวกับดวลตกใจ หันไปมอง ดำเกิงยืนหน้าเครียดจ้องมามาด้วยดวงตาดุดัน
แอฟริกาใต้ หน้าโรงแรม เที่ยงวันเดินดุ่มๆ จนเดือนสิบก้าวตามแทบไม่ทัน เดือนสิบกึ่งเดินกึ่งวิ่ง จนตามทันเที่ยงวัน เมื่อถึงหน้าโรงแรมแล้ว “นี่คุณ ฟังฉันก่อนค่ะ” เที่ยงวันหยุดเดิน เดือนสิบรีบมาดักหน้าไว้
“ฉันขอโทษ ที่เข้าใจคุณผิด” เดือนสิบรอคำตอบ แต่เที่ยงวันไม่พูดอะไร “ฉันขอโทษจริงๆ นะคะ”
“พูดจบแล้วใช่มั้ย”
ไม่ทันที่เดือนสิบจะตอบ เที่ยงวันก็เดินหนีไปอีก เดือนสิบวิ่งมาดักหน้า เอามือยันหน้าอกเที่ยงวันไว้ ตรงตำแหน่งหัวใจพอดี เที่ยงวันชะงัก ทั้งคู่มองตากัน เที่ยงวันมองลึกเข้าไปในตาเดือนสิบ เดือนสิบเองก็ตกอยู่ในภวังค์ เที่ยงวันค่อยๆ เลื่อนมือขึ้นมากุมมือเดือนสิบ ให้จับที่หัวใจแนบแน่นขึ้น “ฟาน...”
“คุณ... คุณเที่ยงคะ” เที่ยงวันรู้สึกตัว เที่ยงวันตกใจรีบปล่อยมือเดือนสิบ
“อย่าโกรธฉันเลยนะคะ...” เที่ยงวันถอนใจเฮือก พยักหน้าเบาๆ ยอมแพ้ “คุณไม่โกรธฉันแล้วใช่มั๊ย”
เที่ยงวันพยักหน้าเซ็งๆ อีกที เดือนสิบยิ้มกว้าง “ค่อยโล่งอกหน่อย”
ก้านวงศ์เปิดประตูโรงแรมออกมาพอดี “คุณเดือน....”
ก้านวงศ์พอเห็นเดือนสิบอยู่กับเที่ยงวัน ก็หงุดหงิด เหม็นขี้หน้าขึ้นมาทันที
“ผมไปหาคุณเดือนที่ห้อง คุณยุพบอกว่า คุณยังไม่กลับ ผมเลยจะออกไปตามน่ะครับ เป็นห่วงแทบแย่”
เที่ยงวันไม่อยากมารับรู้เรื่องอะไรด้วย เที่ยงวันเดินเลี่ยงเข้าโรงแรมไป เดือนสิบเสียดาย ที่ยังไม่ทันได้ปรับความเข้าใจกับเที่ยงวันกันแบบจริงจัง
“คุณเดือนเหนื่อยหรือยังครับ ไปเดินเล่นกันต่อมั้ย” เดือนสิบแทบไม่ได้ฟังก้านวงศ์ เดือนสิบมองตามเที่ยงวัน จนเที่ยงวันเดินลับตาไป
ห้องครัว บ้านดำเกิง
“ปากดีนักนะแก! เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ ถ้าเอาดีไม่ได้ ก็อย่าสะเออะไปวิจารณ์ใคร”
ดวลเม้มปากแน่น มีสกาวคอยจิกแขนเอาไว้ให้สงบสติอารมณ์
“คุณคะ... คุณหิวหรือยัง มาทานข้าวกันเลยดีกว่านะคะ ดวล ไปลูก ไปตักข้าวมาเร็วๆ เข้า”
“ไม่กินโว้ย! …เห็นหน้ามันแล้วอยากจะอ้วก” ดำเกิงพาล “เหม็นขี้หน้า ทั้งแม่ทั้งลูก”
สกาวเจ็บแปลบไปถึงหัวใจ ดวลเหลืออด สะบัดแขนจากสกาว
“พ่อรู้มั้ยว่าในโลกนี้ พ่อแหลือแต่แม่เท่านั้นที่ทนพ่อได้”