บทละครโทรทัศน์ ข้ามสีทันดร ตอนที่ 19 หน้า 7
“พูดไม่รู้เรื่อง วอนตีนแล้วมึง .....เฮ้ย! สอนมารยาทมันกันหน่อยซิ”
ขี้ยาทั้งสองจะรุมอัดดวล แต่เอนเปิดประตูเข้ามาก่อน “อะไรกันวะ!”
ห้องรับแขก บ้านดำเกิง
“จริงเหรอคะ! ....ดวลไม่ได้ขโมยของใช่มั้ยคะ” สกาวน้ำตาร่วงด้วยความดีใจปนสงสารลูก
“ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ ที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”
“เฮอะ ..... ไหนว่าจะมาช่วย ไงล่ะยัยเดือน นี่เท่ากับส่งน้องแกลงนรกชัดๆ”
เดือนสิบเหลือบตามองเที่ยงวันด้วยความเห็นใจ “ได้ยินแล้วใช่ไหมคะคุณ ลูกไม่ได้ทำผิด ลูกไม่ใช่คนไม่ดี”
“แต่มันก็มียา มันยังเล่นยาอยู่ แค่นี้มันก็เลวเต็มทีแล้ว”
“มันคนละเรื่องกันนะคะพ่อ ตอนนี้ดวลพ้นข้อกล่าวหาว่าเป็นขโมยแล้ว เราต้องตามหาแล้วพาดวลกลับมานะพ่อ ก่อนน้องจะถลำไปมากกว่านี้”
“มันถลำจนกู่ไม่กลับแล้ว แกก็เหมือนกัน คนดีๆที่จะทำให้ชีวิตแกสูงขึ้นแกก็ไม่ชอบ ชอบเกลือกกลั้วกับไอ้พวกขยะสังคม”
“พ่ออย่าพูดแบบนี้นะคะ คุณเที่ยงช่วยเรามาตั้งหลายครั้งช่วยจนตัวเองเดือดร้อน ถ้าไม่มีคุณเที่ยงป่านนี้เดือนจะเป็นยังไง”
“ป่านนี้แกก็คงลงเอยกับคนดีมีชาติตระกูลแล้วน่ะสิ” เดือนสิบน้ำตาไหลน้อยใจในความคิดของพ่อ
“ถึงชาติตระกูลผมจะไม่ดีพอ แล้วผมก็มีอดีตที่ไม่ดี แต่ผมมั่นใจ ว่าผมจะดูแลคุณเดือนได้เป็นอย่างดีแน่ๆ
“นี่แกถือโอกาสเหรอ” ดำเกิงโมโหเดินหน้าใส่เที่ยงวัน เดือนสิบเข้ามาขวางไว้
“อย่าค่ะพ่อ ... ถ้าพ่อโกรธก็ลงที่เดือน อย่าทำคุณเที่ยงเลย” ดำเกิงทิ้งหมัดลงด้วยความโมโห
“ไม่เคยนึกเลยว่าฉันจะเลี้ยงลูกมาได้ไฝ่ต่ำทั้งคู่แบบนี้ ดี! .....ต่อไปนี้อยากทำอะไรกันก็เชิญ ไม่ต้องมาเห็นหัวฉันอีกต่อไป” ดำเกิงเสียใจมากที่ลูกสาวคนโปรด เห็นเขาเป็นคนใจไม้ไส้ระกำได้ถึงเพียงนี้
มุมหนึ่งนอกบ้านดำเกิง
“ที่ท่านพูดก็ไม่ได้ผิดอะไร อดีตผมมันไม่ดีจริงๆคุณก็รู้”
“อย่าน้อยใจนะคะ พ่อก็พูดแรงเกินไป”
“ผมไม่ได้น้อยใจ ผมเคยทำอะไรเอาไว้ วันนี้ก็พร้อมจะรับผลที่ตามมา ต้องรับมันให้ได้ทุกเรื่อง อดีตแก้ไขไม่ได้ แต่ผมเลือกได้ว่าจะทำปัจจุบันให้ดีที่สุด ทำ ...จนกว่าทุกคนจะยอมรับ”
“เดือนอยากให้ดวลคิดได้อย่างคุณจังค่ะ”