บทละครโทรทัศน์ ข้ามสีทันดร ตอนที่ 19 หน้า 8
“เสียดายเหลือเกิน ผมรู้ว่าดวลกำลังไปได้ดี ไม่น่าเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นเลย ผมขอโทษแทนแม่ผมด้วยนะครับ” เดือนสิบจับมือเที่ยงวันแน่น
“พอแล้ว ..... เราจะไม่พูดถึงอดีตกันแล้วค่ะ คุณเที่ยงเพิ่งพูดว่าเราจะทำปัจจุบันให้ดีที่สุด เราต้องตามหาดวลกันนะคะ คุณเที่ยงช่วยเดือนนะคะ”
“ครับ .... ผมสัญญาจะตามหาดวลให้พบ เราจะพาเค้ากลับมา”
“ขอบคุณค่ะ” เดือนสิบพิงหัวลงบนไหล่เที่ยงวัน เหนื่อยเหลือเกิน เดือนสิบต้องการที่พักพิง
ห้องรับแขก บ้าน มล.ยี่สุ่น
“หนูนีน่าไม่ได้มาซะหลายวันเลยนะจ๊ะ เป็นไงบ้างสบายดีมั้ย”
“สบายดีค่ะคุณน้า นีน่าคิดถึงคุณน้าจังเลยค่ะ คุณป้าหยาดด้วย”
“ปากหวานจริง ป้าล่ะนึกว่าจะเบื่อคนแก่อย่างป้าอีก”
“จะเบื่อได้ไงล่ะคะ มาบ้านนี้ทีไรป้าหยาด ก็มีแต่ของอร่อยให้ทานตลอด”
เชิญจิตตีมือลูกเบาๆ “ยัยนีน่านี่น่ะ พูดจาเห็นแก่กินจริงๆ”
“ฮื้อ ..... คุณน้าคุณป้าหยาดดูสิคะ คุณแม่หาว่านีน่าตะกละ”
มิถุนายังคงน่ารักน่าเอ็นดูเสมอ ทำให้ยี่สุ่นและบุญหยาดอารมณ์ดี
“ตาธารช้าจริงเชียว ทำอะไรอยู่นะ”
“ให้เด็กไปตามแล้ว เดี๋ยวคงมา ... อ้อนั่นแน่ะ มาพอดี”
ลำธารแต่งตัวถือกระเป๋า เหมือนพร้อมออกจากบ้าน หน้านิ่งไร้ซึ่งความยินดีปรีดาใดๆ ลำธารยกมือไหว้เชิญจิตตามมารยาท แต่ไม่ได้แม้จะปลายตามองมิถุนา นั่นสร้างความขุ่นเคืองให้มิถุนามาก แต่มิถุนาฉลาดพอจะเก็บอารมณ์ไว้
“แต่งตัวเหมือนจะไปไหนนะตาธาร หนูนีน่าอุตส่าห์แวะมาหา”
“มีงานด่วนครับ ที่กระทรวงเรียกตัวมา”
มิถุนาแดกดันแบบเนียนๆ “พี่ธารขยันแบบนี้ ปีนี้ต้องได้เลื่อนขั้นแน่ๆค่ะ”
มิถุนาอดไม่ได้ที่จะจิกตาใส่ลำธารแว่บหนึ่ง ลำธารนิ่งแอบเบะปากใส่นิดหนึ่ง
“ขอโทษคุณน้าด้วยนะครับ วันนี้ผมมีธุระด่วนจริงๆ”
“ช่วงนี้คงยุ่งมากสินะคะ หายหน้าไปซะหลายวันเลย”
“ตายจริง ดิฉันยังเข้าใจว่าหนูนีน่าไม่ค่อยมา เพราะตาธารไปหาหนูนีน่าที่บ้าน”