บทละครโทรทัศน์ ข้ามสีทันดร ตอนที่ 1 หน้า 3
แหลมกู๊ดโฮป แอฟริกาใต้ คลื่นลูกโตซัดเข้าหาฝั่งอย่างบ้าคลั่ง ภาพเที่ยงวันตัวสั่นในรถวันที่เกิดอุบัติเหตุ เที่ยงวันตัวสั่นกำมือแน่นพยายามข่มตัวเองให้มีสติ เที่ยงวันสะดุ้งสุดตัว เมื่อมีมือของใครคนหนึ่งมาแตะที่ไหล่ เที่ยงวันหันขวับ ชีวาตม์นั่นเอง “สงสัยทะเลที่แอฟริกาใต้ คงมีมนต์สะกด”
“ครับ” เที่ยงวันตอบยิ้มๆ “สวยดี”
“สมัยก่อนพวกนักเดินเรือเรียกที่นี่ว่า “แหลมพายุ” เพราะกว่าจะเอาเรือวิ่งอ้อมแหลมนี้ไปได้ ต้องเจอกับคลื่นลม พายุที่รุนแรง และอันตรายมาก”
“พอไม่อยากให้คนกลัว เลยเปลี่ยนชื่อเป็น “กู๊ดโฮป” สินะครับ”
“พี่ว่าเขาคงอยากให้กำลังใจกับนักเดินเรือนั่นแหละกุศโลบายน่ะ ทุกอย่างมันอยู่ที่ใจ ถ้ากำลังใจดีซะอย่างอะไรๆ มันก็จะผ่านไปได้แหละนะ”
ชีวาตม์ตบหลังเที่ยงวันเบาๆ เที่ยงวันยิ้มรับ เหมือนจะเข้าใจความหมายที่ชีวาตม์พยายามจะสื่อ
“ไปเถอะมีมุมสวยๆ อีกเยอะเลย”
“ตรงนี้ก็สวยดีอยู่แล้ว ผมขออยู่ตรงนี้อีกซักพักดีกว่า”
ชีวาตม์รู้ว่าเที่ยงวันไม่อยากจะสุงสิงกับใคร แต่ชีวาตม์อยากให้เที่ยงวัน เปิดตัวเปิดใจเข้าสู่สังคมให้เร็วที่สุด
“เฮ้ย ไปเหอะ โน่นตรงโน้นก็สวย....นั่น... ยิ่งสวย” ชีวาตม์ชี้ไปยัง 2 สาว เดือนสิบและยุพราที่กำลังถ่ายรูปเล่นกัน เที่ยงวันหันไปเห็นเดือนสิบ ทำให้เที่ยงวันคิดถึงใครคนหนึ่ง
กลางวัน แหลมกู๊ดโฮป เดือนสิบกับยุพรากำลังแอคท่าถ่ายรูปกันอยู่ เลนส์กล้องของยุพราโฟกัสไปที่หน้าสวยๆ ของเดือนสิบ ลมพัดผมปลิวเบาๆ มีทะเลสีฟ้าเป็นฉากหลัง เสียงกดชัตเตอร์ดังเป็นระยะ เดือนสิบโพสต์ท่าสวยๆ ทั้งมองกล้อง และมองธรรมชาติรอบๆ ตัว เสียงลั่นชัตเตอร์แชะๆ จากกล้องของใครบางคน “สวยๆ”
2 สาวหันไปพบวาวาตู กำลังถ่ายภาพของเดือนสิบ ยุพรางง “อะไรเนี่ย”
“สวยๆ Together?...Come on” วาวาตูโบกไม้โบกมือให้ยุพราเข้าไปถ่ายรูปกับเดือนสิบ
เดือนสิบเรียกยุพราเข้ามาถ่ายรูปด้วยกัน “มาเถอะยุพถ่ายรูปกัน”
“ไม่เอา... เสียตังค์แหงๆ ไปเหอะเดือน”
วาวาตูเหมือนจะเข้าใจ “OK OK, Use your camera”
“ใช้กล้องเราก็ได้เห็นมั้ย ให้เค้าถ่ายให้สิ ยังไม่มีรูปคู่สวยๆ เลย”
“ไม่เอา! ….เดี๋ยวเอามือถือของฉันวิ่งหายไปจะทำไง ไปเหอะเดือน”
“Wait!, it’s free, no charge. Hey” วาวาตูหมดแรงจะยื้อ ยืนคอตก