บทละครโทรทัศน์ ข้ามสีทันดร ตอนที่ 23 หน้า 2
“งั้นก็ได้ครับ ขอบคุณนะครับที่เข้าใจผม ถ้าเสร็จเร็วแล้วผมจะแวะไปหานะครับ”
เที่ยงวันวางสาย แล้วเดินกลับไปนั่งร่วมวง “ถ้าเที่ยงไม่ว่าง ฟานไปเองก็ได้นะคะ”
“ไม่ว่างที่ไหนล่ะจ๊ะ เที่ยงเค้าเต็มใจอยู่แล้วล่ะจ้ะ”
“ให้เที่ยงไปเป็นเพื่อนดีกว่านะฟาน เผื่อขาดเหลืออะไรเที่ยงจะได้ช่วยฟานได้”
“แล้วหนูเดือนเค้ามีธุระอะไรให้เที่ยงช่วยเหลือหรือเปล่าล่ะ ให้พ่อไปเป็นเพื่อนฟานก็ได้นะ”
“จะต้องให้มันยุ่งยากทำไม ให้ตาเที่ยงไปนั่นแหล่ะดีแล้ว” ฟานทำตัวไม่ถูก
“เที่ยงไปเป็นเพื่อนฟานเอง ฟานรอเที่ยงแป๊บนึงนะ” ฟานพยักหน้ารับ
เมื่อเที่ยงวันเดินไปแล้ว สวาทวิมลก็ได้แต่ถลึงตาใส่ทูล ว่าที่เขาจุ้นจ้านไม่เข้าเรื่อง
สนามหน้าบ้านดำเกิง เดือนสิบบอกดำเกิง “เดือนพาแม่ออกไปซื้อของใช้นะคะ ของขาดไปหลายอย่างแล้ว”
“อืม......”
สกาวมองขึ้นไปชั้น 2 สกาวกังวลว่าควรจะปล่อยดวลไว้กับดำเกิงหรือไม่
“ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่ฆ่ามันหรอก ถ้าจะฆ่าฉัน ฉันจะรอเธอกลับมาก่อน”
สกาวยิ้มขำ “ค่ะ ....... ขอบคุณนะคะ” เดือนสิบพาแม่ขึ้นรถไป ดำเกิงจึงหันกลับไปรดน้ำต้นไม้ต่อ
รถของเดือนสิบแล่นออกไป สวนกับนาราที่หยุดโบกไม้โบกมือให้ แล้วก็เดินเข้ามาในบริเวณบ้าน
“สวัสดีคะคุณลุง” ดำเกิงเห็นนาราเข้าก็ยิ้มน้อยๆ ให้อย่างที่ไม่เคยมาก่อน นาราประหลาดใจ
“ดวลล่ะคะ” ดำเกิงไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่ชี้ไปยังห้องดวลที่ชั้น 2 (หรือใดๆ)
“หนูขึ้นไปหาดวลนะคะ” นาราเดินขึ้นบ้านไป โดยไม่ได้ฟังคำตอบ
“นี่มันเลี้ยงลูกประสาอะไรวะ เดินขึ้นห้องผู้ชายเฉย”
ร้านกาแฟหน้าสำนักงานที่ดิน เที่ยงวันดูร้อนรนใจลอย และนั่งไม่ติด จนฟานอึดอัดใจ
“ถ้าเที่ยงมีธุระ ฟานอยู่ต่อเองได้นะคะ ไม่มีอะไรแล้วหล่ะ หลังพักเที่ยงก็แค่เซ็นเอกสารก็เสร็จแล้ว”
“เปล่าหรอก ไม่มีอะไร ฟานอย่าคิดมากเลยนะ”
“จริงๆนะเที่ยง เรื่องของฟานมันไม่ได้สำคัญอะไร ....”
“สำคัญสิ .... เรื่องของฟานสำคัญกับเที่ยงเสมอ”
ฟานใจเต้นตูมตาม นี่คือเที่ยงวัน อีกมุมหนึ่งที่ฟานไม่เคยนึกฝันว่าจะได้เจอะเจออีกแล้ว
“เที่ยง .... เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ”