บทละครโทรทัศน์ ข้ามสีทันดร ตอนที่ 23 หน้า 4
“แต่ก็ไม่รับงานถ่ายแบบกิ๊กก๊อกของพี่มาซักพักแล้วนี่”
“ตรงๆนะครับ ....ผมอยากได้งาน”
“แล้วมันธุระอะไรที่พี่จะต้องไปรับผิดชอบเธอด้วย”
“โธ่พี่นภางค์ครับ อย่างน้อย ...เราก็เคย....” นภางค์มองหน้าจนก้านวงศ์ต้องเสเปลี่ยนเรื่องไป
“ก็ .....ถือซะว่า ผมมาของานพี่แล้วกันนะครับ แล้วแต่พี่จะกรุณา” นภางค์ยิ้มอย่างมีชัย
ร้านกาแฟหน้าเขต ฟานตักเค้กส่งให้เที่ยงวัน เที่ยงวันจะรับช้อนมาแต่ฟานชักหนี ฟานต้องการจะป้อนใส่ปากให้เที่ยงวันเหมือนเมื่อก่อน “เที่ยงกินเองได้น่ะ โตแล้ว”
“โทษที .... ลืมไป” ฟานหน้าเจื่อนไป จนเที่ยงวันรู้สึกผิด จึงตัดสินใจจับมือฟานมาป้อนเค้กใส่ปากเขา เพื่อไม่ให้เธอเสียความรู้สึก มันยิ่งทำให้ฟานยิ่งคิดไปไกล “ของโปรดเที่ยง ฟานจำได้เหรอเนี่ย”
“ฟานไม่เคยลืม...แม้แต่วันเดียว ต่างหาก”
เที่ยงวันมองตาฟานนิ่ง ใบหน้านี้ที่เขาเคยรักหมดหัวใจ เที่ยงวันพยายามไล่ความคิดทั้งหมดออกไป
“ขอบคุณนะ .... ฟานคือเพื่อนที่ดีที่สุดที่เที่ยงมีเลย”
“....เหรอ .... ขอบใจนะ” ฟานรู้สึกเล็กน้อยกับคำว่า “เพื่อน”
สนามหน้าบ้าน ดำเกิง ดำเกิงยังคงรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้าน พ่อนาราเดินเข้ามา
“นาราอยู่นี่มั้ยครับ แกไม่ได้หยิบโทรศัพท์ไป เลยตามตัวไม่เจอ พอดีว่า .....”
“อยู่บนโน้น ....”
“ช่วย .... ช่วยตามให้หน่อยได้มั้ยครับ”
“ขึ้นไปเองเลย ห้องนั้นน่ะ” ดำเกิงชี้ไปห้องดวล “จะดีเหรอครับ”
“ยุ่งจริงโว้ย .... ตามมา” พ่อนาราเดินตามดำเกิงไปในบ้าน
ในห้องนอนดวล ดวลเดินนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำพร้อมเช็ดผมออกมาด้วย เมื่อออกมาก็พบว่านารานอนหลับเอาหัวพิงข้างเตียง ในมือยังกอดหนังสือเอาไว้ มันใกล้จะหล่นเต็มที ดวลเห็นแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ นาราเหมือนเด็ก เธอไร้เดียงสามาก “ยัยบ้าเอ๊ย ....หลับง่ายหลับดายจริงๆเลย”
ดวลนั่งลงข้างๆนารา แล้วพยายามจะดึงหนังสือออกจากมือนารา แต่นาราลืมตาตื่นพอดี ประตูห้องเปิดออก ดำเกิงตะลึงกับภาพที่เห็น ดวลนุ่งผ้าเช็ดตัวตัวเดียวนั่งใกล้ชิดกับนารา “ทำอะไร!”
ดวลตกใจรีบผละออกจากนารา