บทละครโทรทัศน์ ข้ามสีทันดร ตอนที่ 20 หน้า 3
“ผมควรจะบอกกิ่งมั้ยว่าผมรู้แล้ว”
“ถ้าพูด นั่นหมายถึง ......”
“ผมไม่อยากเสียกิ่งไป”
“แต่ตอนนี้คุณก็เหมือนเสียเธอไปแล้วนะคะ” ชีวาตม์คอตก
“ขอโทษที่ต้องพูดตรงๆแบบนี้นะคะ ฉันมันปากไม่ดีคุณก็รู้ แต่ทุกอย่างที่ฉันพูด มันคือเรื่องจริง ความจริงก็คือความจริง”
“งั้นผมควรทำยังไง”
“ถ้าไม่กล้าคุยกับคุณกิ่ง ก็คุยกับคุณเที่ยงสิคะ”
“ผม .... ไม่กล้า เที่ยงเป็นน้องผม ผมรักเค้าเหมือนน้องแท้ๆ” ยุพราเห็นใจและโกรธแทนชีวาตม์ และในที่สุดยุพราก็นึกอะไรได้ ยุพราคิดออกแล้วว่าจะทำอย่างไรดี
ห้องเช่า ดวลรู้สึกผิด “กูขอโทษ กูไม่รู้ว่ามึงจะเป็นแบบนี้”
“ยังดีนะที่หน้าไม่โดน ไม่งั้นทำงานไม่ได้อีก”
“เอน .... กูกลัว กูไม่กล้าหรอก ค้ายานี่โทษถึงประหารได้เลยนะ”
“มึงกล้าเรียกว่าค้ายาเหรอวะ ที่กูให้มึงช่วยเนี่ย มันแค่งานกระจอกๆ ชั้นหางแถวเท่านั้นเอง”
“บอกแล้วไงว่ากูกลัว”
“โว้ย! …. มึงจะมานั่งงอมืองอเท้าให้กูเลี้ยงอย่างเนี้ยเหรอ”
“ทำไมมึงพูดงี้ล่ะ .... ไหนมึงบอกว่าไม่ต้องคิดมาก”
“แต่มึงก็ต้องรู้สิว่าขนมมันแพง ถ้ามึงริจะกินขนม มึงต้องหัดหาเงิน”
“แต่ ....”
“หัดช่วยเหลือตัวเองบ้างสิโว้ย .... กูไม่ใช่พ่อใช่แม่มึงนะโว้ย”
“ก็มึงไม่ใช่พ่อใช่แม่ไง กูถึงมาอยู่กับมึง อยู่กับมึงแล้วสบายใจกว่าอยู่กับพ่อแม่อีกได้ กูจะทำ กูจะช่วยมึงหาเงิน”
“กูไม่อยากกดดันมึงนะ แต่กูอยากให้มึงเป็นอยู่ดีกว่านี้” เอนมองไปรอบๆตัว
“มึงต้องอยู่ในที่ๆดีกว่านี้ ไม่ใช่ที่นี่ ถ้ามีเงินซักก้อน กูจะได้หาห้องใหม่และมึงกับกูจะได้ย้ายมาอยู่ด้วยกัน”
“แล้วพี่ก็ .... เอ่อ .... แฟนมึงล่ะ”
“โอ้ย! เบื่อจะตายห่าอยู่แล้ว จิกฉิบหาย” ดวลรู้สึกสงสารกิ่งคำขึ้นมาทันที
กิ่งคำใส่แว่นกันแดดอำพรางหน้าตาที่ทรุดโทรมและไม่อยากให้คนรู้จักจำเธอได้