บทละครโทรทัศน์ ข้ามสีทันดร ตอนที่ 20 หน้า 4
“เดือนอยากขอให้คุณกิ่งช่วยตามหาดวลน่ะคะ”
“ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องของเอนเขาหรอกนะ แต่ถ้าพอรู้อะไรฉันจะบอก”
“ขอบคุณมากครับ”
“เดือนขอแอดไลน์คุณกิ่งไว้ได้มั้ยคะ เผื่อมีอะไรเดือนจะได้ติดต่อกับคุณกิ่งได้”
เดือนสิบกุลีกุจอหยิบโทรศัพท์ แต่ก็พบว่าลืมมันไว้ที่บ้าน “มีอะไรเหรอครับ โทรศัพท์หายเหรอ”
“เปล่าค่ะ .... คงจะลืมเอาไว้ที่บ้านตอนทานข้าวน่ะค่ะ”
บ้านดำเกิง โต๊ะทานข้าว ดำเกิงนั่งดูบิลบัตรเครดิต และเอกสารทวงหนี้จากธนาคาร ดำเกิงรู้สึกเครียดและหงุดหงิด สกาวยืนเช็ดโต๊ะอยู่ไม่ไกล รู้ดีว่าไม่ควรจะเข้าไปยุ่งกับดำเกิงในเวลานี้ และทางที่ดีควรจะรีบทำงานให้เสร็จและออกไปจากตรงนี้เสีย เสียงโทรศัพท์ของเดือนสิบทำลายความเงียบ มันคงไม่หยุดจนดำเกิงรำคาญ
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์”
“มันของยัยเดือนค่ะ แกลืมเอาไว้”
“กดดับทีซิเสียงน่ารำคาญจริงๆ”
“เผื่อเป็นลูกค้าล่ะคะ กดดับจะไม่ดีหรือเปล่าเค้าจะเข้าใจผิด”
“งั้นก็รับสิ! จะปล่อยให้มันดังอย่างนี้เหรอ บอกเค้าไปสิว่ายัยเดือนไม่อยู่”
“ค่ะๆ” สกาวกดรับโทรศัพท์ “สวัสดีค่ะ ....”
เมื่อได้ยินเสียงปลายสาย สกาวตกใจและดีใจมาก รีบหันหลังให้ดำเกิงและพูดเสียงเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ดวล ..... ดวลเหรอลูก อยู่ที่ไหนลูก...... รอแป๊บนะ” สกาวกระซิบ สกาวกำลังจะเดินขึ้นห้องไปหาที่คุยโทรศัพท์ แต่ดำเกิงเดินเข้ามาข้างหลังและดึงโทรศัพท์ออกจากมือเธอเสียก่อน ดำเกิงเอาโทรศัพท์แนบหู
ตู้โทรศัพท์สาธารณะ
“แม่ ....ดวลกลัว .... ดวลอยากกลับบ้าน ดวลไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ดวลกลัว”
“อย่างมึงยังต้องกลัวอะไรอีกเหรอไอ้ดวล” ดวลตกใจ ไม่รู้เหตุผลว่าทำไมแม่ถึงส่งโทรศัพท์ให้พ่อ
“พ่อ .....!”
บ้านดำเกิง ดำเกิงพูดสายโทรศัพท์ โดยมีสกาวคอยจะยื้อแย่งโทรศัพท์อย่างกล้าๆกลัวๆ
“ขอบใจนะที่ยังจำเสียงฉันได้ .... เป็นไง หายเก่งแล้วเหรอ ร้องไห้กลับบ้านอย่างกับผู้หญิงเลยนะ .....อย่างแกจะต้องกลัวอะไรอีก ทำมาหมดแล้วนี่ ทั้งเล่นยา ทั้งขโมยของ ทำร้ายคน .... อย่างนี้ ไม่น่าจะต้องกลัวอะไร