บทละครโทรทัศน์ รากบุญ 2 (รอยรักแรงมาร) ตอนที่ 4 หน้า 3
ลาภิณมีสีหน้าเคร่งเครียดด้วยความเป็นห่วงนิษฐาเหมือนกัน “เราคงตามไปทันเวลาใช่มั้ยเจ”
เจติยาหน้าเครียด ไม่รู้จะตอบยังไง เพราะตนก็หวั่นใจอยู่ ชำเลืองมองไปเบาะหลังเล็กน้อย สิโรจน์นั่งหน้าตาถมึงทึง น่าสะพรึงกลัวอยู่ที่เบาะหลัง
สินีกำลังขุดดินจนเป็นหลุมกว้าง โดยมีนิษฐา และจินดาที่ถูกจับมัดอยู่ใกล้ๆ นิษฐา และจินดาพยายามดิ้น แต่ก็ไม่สำเร็จ สินีขุดหลุมเสร็จ ก็หยิบปืนเดินเข้ามาหานิษฐา และจินดา
“อย่าทำอะไรฉันเลยคุณ ฉันไม่เกี่ยวด้วยนะคะ ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ”
“ใช่ แกไม่เกี่ยว แต่ใครใช้ให้แกมาสอดรู้สอดเห็นล่ะ ถ้าแกไม่แส่ไม่เข้าเรื่อง แกก็ไม่ต้องตายหรอก”
จินดาปล่อยโฮ ร้องไห้ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว
นิษฐาทั้งกลัวและทั้งโกรธแต่ก็อดไม่ได้ที่จะพูดโต้ตอบกับสินี “พ่อเป็นอัมพาต แล้วตอนนี้ก็ตายไปแล้ว อาควรจะจบ...”
“แกไม่รู้อะไรหุบปากไปเลย มันทรมานน้อยไปด้วยซ้ำกับความเลวที่มันทำไว้กับฉัน พ่อแกอาศัยว่าเป็นลูกชาย วันๆเอาแต่ประจบพ่อแม่จนได้สมบัติไปคนเดียว ฉันกับผัวต้องไปสร้างเนื้อสร้างตัวกันเอง แล้วพอธุรกิจฉันมีปัญหา ไปขอยืมเงินพ่อแก มันก็ไม่ยอมให้ จนผัวฉันต้องฆ่าตัวตาย คนชั่วอย่างมันสมควรตายอย่างทุกข์ทรมาน”
“เรื่องอดีตของอากับพ่อ ฐาไม่รู้เรื่อง แต่ฐากับอาเพิ่งเจอกันไม่กี่ครั้ง ถึงอาจะแค้นพ่อยังไง อาก็ไม่ควรมาลงที่ฐา”
สินีหัวเราะเย้ยหยัน “ก็เพราะแกโผล่ออกมานั่นแหละ ฉันถึงต้องทำ ”
สินีเล็งปืนไปที่นิษฐา เตรียมยิง ทันใดนั้นเองจินดาที่กำลังร้องไห้หวาดกลัวอยู่ ก็ฮึดสู้พุ่งเข้าชนสินีจนล้มลงไปด้วยกัน
จินดาตะโกนลั่น “หนีไป รีบหนีไปเร็ว”
นิษฐานึกไม่ถึง แต่ก็รีบตั้งสติ ใช้โดดหนีแทนเพราะถูกผูกขาไว้ด้วย ไปได้เล็กน้อยก็ล้มลง จินดาพยายามใช้ตัวกดทับสินีไว้ แต่ด้วยความที่ถูกมัดมือเลยทำอะไรไม่ถนัด สินีผลักจินดาออก แล้วใช้ด้ามปืนตบใส่จินดาจนจินดาเลือดกบปาก สลบเหมือดไป
สินีรีบถือปืนวิ่งไล่ล่านิษฐาไปทันที ทันใดนั้นจินดาก็ลืมตาโพลงขึ้น ตาแข็งกร้าวน่าสะพรึงกลัว
นิษฐาล้มลุกคลุกคลานพยายามกระเสือกกระสนตัวลุกขึ้นอีกครั้ง แต่สินีก็ตามมายืนขวางหน้าเอาไว้
สินีเล็งปืนไปที่นิษฐาเตรียมที่จะยิง “ตายซะเถอะ”
ทันใดนั้นเอง จินดาก็คว้าข้อมือสินีไว้ สินีตกใจไม่คิดว่าจินดาจะมาอยู่ที่นี่ แถมเชือกที่มัดอยู่ก็หลุดออกมา จินดาบีบข้อมือสินีอย่างแรง จนสินีร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด แถมยังเหวี่ยงสินีจนล้มลงกับพื้น สินีโมโหมากหยิบปืนจะยิงจินดา
นิษฐาเห็นตะโกนร้องเตือนจินดา “ระวัง”