บทละครโทรทัศน์ รากบุญ 2 (รอยรักแรงมาร) ตอนที่ 12 หน้า 3
ลาภิณพูดสวนขึ้น จ้องหน้าชาคร “ถ้าผมไปถึงช้ากว่านี้อีกนิดเดียว คุณรู้ใช่มั้ยว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
ชาครอึ้งไป พูดอะไรไม่ออก
ลาภิณถอนใจ “ผมกลับก่อนนะครับพี่อร ถ้าพี่อรยังไม่เลิกอยากเอาชนะสิทธิพรอยู่อีก ครั้งนี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมช่วยพี่ทันก็ได้”
ลาภิณเดินเลี่ยงมาที่รถของตนที่จอดอยู่ไม่ห่างกันมาก แล้วกดรีโมทปลดล็อก พิมพ์อรได้แต่มองตามด้วยความรู้สึกผิด เสียใจ แต่ทันทีที่ลาภิณเปิดประตูรถของตน ฝูงแมลงวันนับพันนับหมื่น ก็พุ่งออกมาจากรถเต็มไปหมด ท่ามกลางความตกใจของทุกคน
ฝูงแมลงวันตรงเข้ารุมลาภิณทันที ลาภิณตกใจ และหวาดกลัว พยายามปัดแมลงวันให้ออกไป แต่ก็ไม่สำเร็จ ฝูงแมลงวันรุมลาภิณจนแทบจะมองไม่เห็นตัว
ชาครตั้งสติได้ก่อน รีบถอดเสื้อนอกที่สวมอยู่ ตรงเข้าไปปัดฝูงแมลงวันออกเพื่อช่วยลาภิณแต่ก็ไม่สำเร็จ
พิมพ์อรตั้งสติได้ ตวาดลั่น “ฉันรู้นะว่าเป็นฝีมือเธอ หยุดเดี๋ยวนี้นะกสิณ ฉันบอกให้เธอหยุด”
ขาดคำ ฝูงแมลงวันหอบตัวลาภิณจนลอยขึ้นจากพื้นก่อนจะเหวี่ยงลาภิณไปกระแทกผนังตึก ร่างลาภิณล่วงลงหมดสติกับพื้นลานจอดรถ ฝูงแมลงวันสลายตัวไปรวมกันเป็นร่างกสิณไม่ห่างนัก กสิณยิ้มเย้ยหยันพิมพ์อรก่อนจะจางหายไป
พิมพ์อรและชาครรีบเข้าไปดูอาการลาภิณที่สลบไม่ได้สติ
นวัช และนิษฐา เปิดประตูห้องพักผู้ป่วยเข้ามา พอเข้ามาก็เห็นลาภิณนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง โดยมีเจติยา และพิมพ์อรคอยเฝ้าอยู่ใกล้ๆ
นิษฐาถามด้วยความเป็นห่วง “คุณต้นเป็นยังไงบ้างเจ”
“ยังไม่ได้สติเลย” เจติยาเครียดหนัก
นวัชสงสัย “ทำไมคุณต้นถึงเป็นแบบนี้ได้ล่ะ”
เจติยาหันไปมองพิมพ์อรเป็นเชิงถาม นวัช กับนิษฐาเลยหันไปมองตาม
พิมพ์อรร้อนตัวได้แต่ตอบอึกๆอักๆ “พอดีฉันมีปัญหานิดหน่อย น้องต้นตามไปช่วยก็เลยเกิดอุบัติเหตุลื่นหกล้มน่ะค่ะ”
นวัชรู้สึกไม่ชอบมาพากล “ลื่นหกล้ม คงล้มแรงมากเลยนะครับ ป่านนี้คุณต้นถึงยังไม่ฟื้น”
พิมพ์อรหน้าเจื่อน รีบเบือนหน้าไม่กล้าสบตา ขณะนั้นเอง ลาภิณก็ค่อยๆรู้สึกตัวตื่นขึ้น
นิษฐาเหลือบตาเห็นก่อนใครรู้สึกดีใจมาก “คุณต้นรู้สึกตัวแล้ว”
ลาภิณลืมตาขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆ เจติยาและพิมพ์อรดูดีใจมากไม่แพ้กัน แต่เจติยาคว้ามือลาภิณมาจับกุมด้วยความเป็นห่วง ส่วนพิมพ์อรได้แต่มองอยู่ห่างๆ
ลาภิณยังคงงงๆ มองไปที่นวัชและนิษฐา “ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับครับผู้กอง คุณฐา”
นิษฐาโล่งอก “จำพวกเราได้ยังงี้ สมองคงไม่ได้รับความกระทบกระเทือนอะไรหรอก โล่งอกไปที”