บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 9
เช้ามืดวันต่อมาที่บ้านแย้ม ซากงานเลี้ยงตั้งแต่เมื่อคืนยังค้างคาให้เห็น กระดาษสีที่ใช้ตกแต่งสถานที่ยังคงอยู่ แต่ไม่มีผู้คนหลงเหลือ เสียงไก่ขันดังแว่วไกลๆ
ในห้องพะยอม ลือพงษ์ที่นอนตะแคง หันหลังให้พะยอมขยับลุกขึ้น พะยอมลืมตาตื่น “พี่จะไปไหน”
“กลับบ้าน..จะสว่างแล้ว พี่ต้องขับรถคิวแรก” ลือพงษ์เปิดมุ้งมุดออกมา
“หยุดสักวันไม่ได้รึไง”
“ไม่ได้หรอก มันเป็นหน้าที่ เดี๋ยวเดกับแม่ด่าเอา”
“แต่เราเพิ่งแต่งงานกันนะ ใจคอพี่จะปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวรึไง”
“แต่งงานกันไม่ได้แปลว่าตัวต้องติดกันตลอดเวลานี่หว่า” ลือพงษ์เดินออกจากห้องไป
พะยอมร้องไห้ เมื่อคืนทั้งคืนเขาไม่ยอมแตะต้องตัวเธอเลย
ลือพงษ์เดินมาถึงหน้าบ้านอ่ำ หยุด และมองขึ้นไป ใจนึงอยากตะโกนเรียกอุไร แต่ก็ไม่กล้าพอ ความรักต่ออุไรทำให้รู้ตัวว่าทำผิดมหันต์แต่มันก็สายเกินไปแล้ว ทุกอย่างไม่มีทางกลับมาเหมือนเดิม
นกเล็กเปิดประตูร้านค้า พร้อมจะขายของตั้งแต่เช้ามืด ผลักบานเฟี้ยมไปรวมกันทางหนึ่งแล้วจึงได้เห็น ลือพงษ์นั่งอยู่ที่ม้านั่ง โคนต้นไม้
“พงษ์..เอ็งกลับมาได้ยังไง”
“ฉันนอนไม่หลับ อยากกลับมานอนบ้านมากกว่า”
“เอ็งทำยังงี้ได้ยังไง เดี๋ยวแม่แย้มเขาก็โกรธเอาตายหรอก กลับไปเดี๋ยวนี้เลย”
“ฉันจะออกรถคิวแรก”
“ไม่ต้อง..มีคนขับแทนเอ็งแล้ว กลับไป แม่บอกให้กลับไป”
“เมื่อไหร่จะเลิกบังคับฉันซะทีให้แต่งงานฉันก็แต่งให้แล้ว ยังจะเอาอะไรกันนักหนาอีก”
“พะยอมมันเป็นเมียเอ็งแล้วนะ”
“แต่ฉันไม่เคยรักพะยอมเลย แล้วชาตินี้ก็คงทำใจให้รักไม่ได้ด้วย” ลือพงษ์เดินหนีเข้าบ้าน
นกเล็กเดือด แต่ทำอะไรไม่ได้ “ไอ้พงษ์ ....ไอ้พงษ์”