บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 9 หน้า 4
นกเล็กไล่ “ไปเลย..มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลย คนเขามีเมียเป็นตัวเป็นตนแล้ว จะให้มายอมรับอีกคน มีแต่คนบ้าเท่านั้นแหละที่ทำ”
ลือพงษ์วิ่งพรวดออกมา “อุไร.. ตัวเองท้องจริงๆ เหรอ”
โกตาตามออกมา อุไรเห็นลือพงษ์ น้ำตาร่วง
“เอ็งออกมาทำไม”
“แม่ อุไรท้องกับฉันจริงๆ ..ฉันรู้ เค้าท้องกับฉัน”
“น้ำฝนปนน้ำท่า ใครยอมรับก็บ้าแล้ว”
อ่ำขัดขึ้น “บ้าอะไรอีนกเล็ก ก็ลูกมึงทำลูกกูท้องมันก็ต้องยอมรับสิ”
“ไม่รับ.. ยังไงกูก็ไม่รับ”
โกตาไล่ “พวกลื้อกลับไปเลย อายชาวบ้านชาวช่องเขาบ้าง”
นกเล็กพูดเยาะๆ “ไปแหกปากกลางตลาดโน่น เผื่อใครจะยอมรับ”
อ่ำแค้นใจ “อีนกเล็ก..ทำไมมึงถึงได้ใจดำยังงี้ ในท้องนี่ หลานมึงทั้งคนนะ”
“อีอ่ำ..ถึงมึงเป็นกู มึงก็ต้องทำอย่างนี้แหละ ไป้”
“ในเมื่อมึงไม่ยอมรับ วันข้างหน้ามึงอย่ามาเสียใจก็แล้วกัน ไป อุไร ..กลับ” อ่ำดึงอุไรออกไปทันที
อุไรได้แต่มองลือพงษ์ทีถูกล๊อคตัวเอาไว้
“อุไร...อุไร”
โกตาสั่งลูกชาย “ลื้อกลับเข้าบ้านเดี๋ยวนี้”
“ไม่..ฉันจะไปกับอุไร อุไรเป็นเมียฉัน”
“แล้วพะยอมมันไม่ใช่เมียเอ็งรึไง มันสายไปแล้วไอ้พงษ์”
“แต่ตอนนี้อุไรเขาท้อง ลูกฉันอยู่ในท้องเขานะแม่”
นกเล็กยังอคติ “มันผ่านผู้ชายมาตั้งกี่คน เอ็งเชื่อมันได้ยังไง”
โกตาขู่ “ถ้าลือยังคิดจะเอาผู้หญิงอย่างนี้มาทำพันธุ์ ลื้อกับอั๊วขาดกันไอ้พงษ์”
“เด”
“แน่จริงก็ไปเลย ไปแล้วมันเจริญก็ไป ไปแล้วคิดว่าพ่อแม่มีความสุขก็ไป ไปสิไป” นกเล็กร้องไห้
ลือพงษ์คับแค้นใจ ร้องไห้เหมือนกัน
โรงพัก โต๊ะทำงานทวี อัมพรเล่าทุกอย่างให้ทวีฟัง
“น่าเห็นใจอุไรนะครับ”
“ขอแค่ให้ได้ชื่อว่าชนะ คนชั่วมันทำได้ทุกอย่างน่ะแหละ”
“แต่ผมเชื่อว่าคนเข้มแข็งอย่างอุไรจะต้องผ่านเรื่องเลวร้ายนี้ไปได้นะครับ”