บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 9 หน้า 3
“ฉันว่าพาไปโรงพยาบาลเถอะแม่ ท่าทางไม่ดีเลย”
พะยอมถือสำรับข้าวต้มเข้ามา “ข้าวต้ม เสร็จแล้วแม่”
“เอ็งป้อนมันซิ..ยงค์เอ๊ย กินข้าวซะหน่อยนะ เดี๋ยวจะได้กินยา”
ประยูรดึงประคองประยงค์ขึ้นนั่ง ประยงค์เพ้อไม่หยุด “อัมพร...อัมพร”
แย้มเดือดขึ้นมาทันที “มันมีผัวใหม่ไปแล้ว เรียกหามันอยู่ได้” ประยงค์เหมือนจะพยายามลืมตาขึ้น “กินข้าวกินปลาซะ พอเอ็งหายแม่จะหาเมียใหม่ให้ เอาให้แจ๋วกว่าอีอัมพรมันอีกได้ยินไหม”
พะยอมตักข้าวจะป้อนประยงค์ ช้อนแค่แตะปาก ประยงค์ก็คลั่ง ร่างกายกระตุกชักอย่างแรงร้องโหยหวน ชามข้าวต้มถูกปัดปลิวหลุดมือพะยอม ข้าวหกกระจาย ชามแตก
พะยอมตกใจผงะถอย ประยูรเข้าล๊อคตัวประยงค์ไว้ แย้มซีดด้วยความกลัว และตกใจ
นกเล็กขายของลูกค้า หันมาส่งเงินทอนให้ก็ต้องชะงัก
อ่ำเดินเข้ามากับอุไร อ่ำทัก “แม่นกเล็ก”
“มีอะไรกัน..มาทำไม”
“ฉันอยากเจอพี่พงษ์เขา”
“เจอทำไม..เขาผูกข้อไม้ข้อมือมีเมียเป็นตัวเป็นตนแล้ว”
“แต่ฉัน...”
“ตัดอกตัดใจจากลูกชายฉันซะ ต่างคนต่างอยู่”
อุไรกัดฟันแน่น พูดไม่ออก อ่ำสงสารลูกสาวจนทนไม่ไหว “จะต่างคนต่างอยู่ได้ยังไงล่ะแม่นกเล็ก”
“ทำไม...มีอะไร”
“ก็อุไรมันท้องกับลือพงษ์”
“ท้อง” นกเล็กตกใจทำหน้าตาเหมือนอมบอระเพ็ด “ไม่จริง!”
“จริงสิ ทำไมจะไม่จริง ก็มันกับลือพงษ์”
“ไม่ได้มีลูกชายฉันคนเดียวแน่ๆ หาพ่อให้ลูกในท้องไม่ได้ก็เลยมาตู่เอากับลูกชายฉัน”
อุไรโกรธจนตัวสั่นไปทั้งตัว กำมือแน่น
อ่ำเคือง “แม่นกเล็ก ทำไมพูดอย่างนี้”
ลือพงษ์ที่ได้ยินทุกอย่าง ลุกพรวดขึ้น แล้ววิ่งออกมาจากห้อง แต่เจอโกตาพอดี “ไอ้พงษ์ ลื้อจะไปไหน”
“ผมจะไปหาอุไร” ลือพงษ์ไม่ฟังเสียงวิ่งออกไป
“ลื้อห้ามออกไปเจอมันนะ ไอ้พงษ์” โกตาคว้าตัวไม่ทัน