บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 1 หน้า 3
ขันตกใจ วิ่งหนีไปตามคันนาอีกทางหนึ่ง ฟ้าแลบแปลบปลาบ ประยงค์แปลกใจ ต้องมีเรื่องไม่ดีแน่
แย้มทุบประตูห้องประยูร “ไอ้ยูร ไอ้ยูร”
“อะไรแม่” ประยูรขานรับ
แย้มผลักประตูเปิดเข้าไป เห็นประยูรเอกเขนกฟังวิทยุสบายใจ
“เอ็งไปตามพี่ ตามพ่อ เอ็งหน่อยซิ หายกันไปทั้งคู่เลย”
“พี่ทิดเขาก็ไปตามคนนึงแล้วนี่แม่ จะให้ฉันไปอีกทำไม”
“มันนานแล้วด้วยนะ จะมืดค่ำแล้วฝนก็ยังไม่ยอมหยุด เอ็งไปตามอีกคนเผื่อมีอะไรจะได้ช่วยกัน”
“ไม่เอาหรอกแม่ ฝนตกยังงี้เดี๋ยวฉันเป็นหวัด”
“อ้าว แล้วพ่อกับพี่เอ็งเขาเป็นหวัดไม่เป็นรึไง”
“ไม่เป็นหรอกมั้ง ไม่เคยเห็นเค้าเป็นอะไรกันซะที แม่ใจเย็นๆ เหอะ เดี๋ยวก็กลับกันมาเองแหละ ฉันง่วงแล้ว อยากนอน อากาศยังงี้ห่มผ้านอน กำลังสบายเลย”
“ไอ้ลูกเวร” แย้มกลับออกมา ปิดประตูปัง
แย้มเดินมาถึงเรือน ประยงค์ – อัมพร ที่ปลูกแยกออกมาแต่มีชานแล่นถึงกันจากเรือนใหญ่
พะยอม อัมพร กำลังดูแบบเสื้อในนิตยสารกันอยู่
อัมพรบ่น “พี่ว่าคอกว้างๆ ยังงี้มันดูโป๊”
พะยอมไม่เห็นด้วย “โป๊อะไร เขากำลังนิยมกันอยู่”
แย้มเหน็บ “วันๆ ไม่ทำอะไร ดูแต่แบบเสื้อ”
อัมพรรีบผละออกจากนิตยสาร
พะยอมแก้ตัว “ฉันมาช่วยพี่อัมพรเขาสอยผ้าอ้อมน่ะแม่”
แย้มถามสะใภ้ “ไอ้ทิดยังไม่กลับมาอีกรึไง”
“ยังเลยจ้ะ หายไปนานแล้ว หนูชักห่วงเหมือนกัน”
“แล้วกับข้าวกับปลาผัว ทำแล้วรึยัง”
“เสร็จแล้วจ้ะ”
“แม่...แม่” เสียงประยงค์เรียกจากที่ไกลๆ
“แม่แย้ม แม่แย้ม” เสียงชาวบ้านเรียก
แย้มรีบผละออกไปทันที อัมพร พะยอมรีบตาม อัมพรอุ้ยอ้ายเพราะท้องแก่
แย้มวิ่งลงบันไดมา “ใครเป็นอะไร ไอ้ยงค์”
ประยงค์ ชาวบ้าน ช่วยกันวางศพเทืองลง วางบนแคร่ใต้ถุน ประยงค์หันกลับมาทางแย้ม “แม่..พ่อแก...”