บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 1 หน้า 4
อัมพร พะยอม ตามลงมาทันพอดี
“พ่อเอ็งทำไม.. พ่อเอ็งเป็นอะไร” แย้มรีบโผเข้ามาที่แคร่ใต้ถุน เห็นศพเทือง “ตาเทือง...ตาเทือง” แย้มเข้าเขย่าตัวผัวที่ไม่ยอมไหวติง ประยูรตามเข้ามา
ประยงค์พูดอะไรไม่ออก หันกลับมามอง อัมพรที่ยังคาอยู่บันได
แย้มเห็นเลือดเปื้อนมือตัวเอง แย้มกรีดร้อง “ใคร..ใครมันฆ่าผัวกู ใครมันฆ่าพ่อมึงไอ้ยงค์ ใครฆ่าพ่อมึง.. บอกกูมา”
อัมพรใจสั่นหวิว มือ เท้าเย็นเฉียบ
“ไอ้ขัน... ไอ้ขัน แล้วตอนนี้มันอยู่ไหน มันอยู่ไหน”
ชาวบ้านบอก “มันหนีไปแล้ว แม่แย้ม”
อัมพรแทบเป็นลม ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
เวลาเดียวกัน อ่ำช๊อค เมื่อรู้ข่าว “ไม่จริงหรอก..ฉันไม่เชื่อ”
ชาวบ้านยืนยัน “ไอ้ยงค์มันก็เห็นกับตา ว่าตาขันถือมีดวิ่งหนีออกไป”
“แล้วพี่ขันไปไหน”
“มันก็คงกลัว เลยหนีเอาตัวรอดไปก่อน”
“พี่ขัน...พี่ขัน” อ่ำเป็นลม
“แม่...แม่” อุไรประคองอ่ำไว้
ไฟในเตาลุกโชนขึ้นมาแย้มชอกช้ำเจ็บปวดอยู่หน้าเตา
ประยงค์บอกแม่“แม่ ...ตอกโลงให้พ่อเสร็จแล้ว ยูรมันไปนิมนต์พระอาจารย์ที่วัด เดี๋ยวคงจะได้เอาศพพ่อลงโลงแล้วนะ”
แย้มกัดฟันแน่น น้ำตาไหลด้วยความแค้น แย้มกำพริก โยนลงไปในเตาไฟ สาดเกลือตามลงไป “กูขอสาปแช่งให้ไอ้คนที่มันทำกับพ่อมึง มีอันเป็นไป ตายโหงตายห่าตกไปตามกัน ในวันนี้ วันพรุ่ง กูขอให้โคตรเง่าลูกหลานของมันฉิบหายวายวอด ไม่มีความเจริญ ไม่มีวันได้มีความสุข แม้แต่วันเดียว” แย้มสลับสาดพริกกับเกลือลงไปในเตาไฟด้วยความเคียดแค้น ชิงชัง
อัมพรหนักอึ้งในหัวอก
ขันหลบฝนและผู้คนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่กลางท้องนา “กูไม่ได้ตั้งใจ ไอ้เทือง อโหสิกรรมให้กูด้วย”
ขันหวาดระแวงว่ามีคนตามมา คว้ามีดตัดหญ้า วิ่งออกไปทันที ขันวิ่งอยู่กลางที่โล่งบนคันนา ฝนยังไม่ซาเม็ด ฟ้าผ่าลงตัวขัน เพราะมีดในมือเป็นสื่อล่อฟ้าเต็มๆ
อัมพรมาถึงบ้านอ่ำ เห็นอุไรกับชาวบ้านช่วยกันปฐมพยาบาลอ่ำที่เป็นลม