บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 1 หน้า 5
อัมพรรีบเข้ามา “แม่...แม่”
อุไรรีบบอก “แม่แกเป็นลม สองสามรอบแล้ว พี่อัมพร”
“แม่..นี่ฉันเอง”
“พ่อเอ็งล่ะ อัมพร พ่อเอ็งอยู่ไหน พ่อเอ็งไม่ได้ฆ่าใครใช่ไหม”
อัมพรอ้ำอึ้งไม่รู้จะพูดยังไงดี
ชาวบ้านวิ่งหน้าตื่นเข้ามาอีกคน “น้าอ่ำ อีพร อีไร”
“มีอะไรน้ามั่น”
“รีบไปเดี๋ยวนี้เลย รีบไป”
อัมพรซัก “มีอะไรก็พูดมาสิ น้ามั่น”
“พวกเอ็งได้ยินเสียงฟ้าเมื่อกี้นี้ไหม”
“ได้ยิน ทำไม มีอะไร”
“ฟ้าผ่า..ฟ้าผ่า”
อุไรถาม “ผ่าอะไร ผ่าใคร”
“ผ่าพ่อเอ็งน่ะสิ อุไร”
ทุกคนกรีดร้องเสียงหลง อ่ำตกใจ “พี่ขัน”
“แกนอนตายเกยอยู่หัวคันนาทางโน้นแน่ะ”
อ่ำเป็นลมอีกรอบท่ามกลางเสียงร้องเอะอะของทุกคน
แย้มหน้าตาเต็มไปด้วยความสาแก่ใจ “จริงเหรอวะ ที่ไอ้ขันมันตายแล้ว”
ประยูรบอก “เห็นเขาว่า ฟ้าผ่าลงกลางหัวเลยแม่”
“ดี ..สาแก่ใจกูนัก” ชาวบ้านทุกคนที่มาช่วยต่อโลงศพเงียบงันกันไปหมด แย้มเดินเข้าไปหาศพผัวที่ถูกห่อด้วยผ้าขาวเอาไว้แล้ว ”กูเผาพริกเผาเกลือยังไม่ทันหมดเตากูก็ได้ข่าวดีแล้ว เอ็งเห็นไหมตาเทือง ไอ้ขันมันไม่ตายดีเพราะคำสาปแช่งของข้า เอ็งจะไม่ตายเปล่าหรอก ลูกเมียมันจะต้องฉิบหายวายวอดตกไปตามกัน เอ็งคอยดู”
ประยงค์พยายามห้ามปราม “แม่..แม่จะอาฆาตจองเวรไปทำไม”
“พ่อมึงตายทั้งคนนะไอ้ยงค์ มึงเป็นลูกประสาอะไร ไม่รู้จักเจ็บแค้นแทนพ่อแม่”
ประยงค์ ประยูร พะยอม พูดไม่ออก
ศพขันที่ถูกห่อด้วยผืนเสื่อ ถูกวางลงบนแคร่ อ่ำโผเข้ามากอดศพผัว “ตาขัน..ตาขัน.. ทำไมแกมาทิ้งกันไปยังงี้ ตาขัน” อ่ำเขย่าศพ ร้องไห้ฟูมฟาย
อุไรขยับเข้ามายื้อห้ามแม่ “แม่..อย่าทำยังงี้เลย พ่อแกไปดีแล้ว”
“ไม่มีแกแล้วข้ากับลูกจะอยู่กันยังไง ตาขัน...”