บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 4
แย้มรีบตามพะยอมเข้ามา ปิดประตูลงกลอนแน่นหนา
พะยอมอุ้มหลานที่ร้องไห้จ้าอยู่มุมนึง เสียงอัมพรที่ร้องเรียกแต่ลูก กับเสียงอุไรที่ตะโกนด่าแย้มยังดังแว่วมาชัดเจน
“อียอม มึงอย่าออกไปไหนนะ มึงต้องดูไอ้ยงยุทธไว้ อย่าให้พวกมันมาเอาไปได้”
“ถ้าเขาพังประตูเข้ามาล่ะแม่”
“กูจะฟันมันด้วยอีดาบให้ดู”
อัมพรยังดิ้นทุรนทุราย กรีดร้อง “อีแย้ม อีสารเลว เอาลูกกูคืนมา เอาลูกกูคืนมา” อัมพรบ้าเลือด เพราะประยงค์ดึงรั้งเอาไว้ จิกข่วนตบตีประยงค์
ประยงค์หมดความอดทน “อัมพร หุบปากซะทีได้ไหม สงบสติอารมณ์ซะบ้าง” ประยงค์ผลักอัมพรอย่างแรงจนอัมพรล้มลง
อุไรปราดเข้ามา “สงบสติได้กับผีอะไรล่ะ แม่พี่มันคนซะที่ไหน เล่นกับผีเรือนเฮี้ยนๆ มันก็ยังงี้ อีแย้ม มึงเอาหลานกูคืนมา อีแย้ม” อุไรปราดเข้าเตะถีบประตู
อ่ำได้แต่ยืนร้องไห้ บรรยากาศไม่ต่างจากอยู่กลางสงคราม อัมพรร้องโหยหวน ประยงค์ต้องดึงกระชากตัวอุไรออกมาอย่างแรงจนเซล้มลง
“ก็ได้ เล่นกันยังงี้ก็เอา พวกมึงรู้จักคนอย่างอีไรน้อยไปแล้ว” อุไรเลือดขึ้นหน้า แหวกฝ่าชาวบ้านที่มามุงดู ลงจากเรือนไป
อุไรจุดไม้ขีดใส่กาบมะพร้าว แล้วโยนใส่ฟางที่เก็บเอาไว้เลี้ยงควายใต้ถุน ไฟลุกพรึ่บขึ้นอย่างง่ายดาย “ให้มันรู้กันไป อีแย้ม”
ประยงค์บอกแม่ยาย “อาอ่ำ.. พาอัมพรกลับบ้านไปก่อนเถอะ เรื่องลูกเอาไว้คุยกันทีหลัง”
อัมพรไม่ยอม “ถ้าไม่ได้ลูกกูคืนมา กูไม่ไปไหนทั้งนั้น”
ชาวบ้านตกใจ “ไฟไหม้ ไอ้ยงค์ ไฟไหม้หชังบ้าน”
ชาวบ้านอีกคนว่า “อีไรมันเผาเรือนมึงแล้ว”