บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 4 หน้า 2
วงแตก ประยงค์รีบวิ่งออกไป เพื่อดับไฟ เห็นควันโขมงขึ้นมาทางหลังบ้าน ความอลหม่าน สยบความวุ่นวายบนเรือนได้
ผู้ใหญ่บ้านเกาหัว เพราะเรื่องคงไม่จบง่ายๆ “คนบ้านหนองนมวัวด้วยกันแท้ๆ มีอะไรก็น่าจะค่อยๆ พูดค่อยๆ จากัน”
อุไรเถียง “ค่อยๆ พูดค่อยๆ จาแล้วมันฟังที่ไหน ชาวบ้านเขาเป็นพยานได้ ว่าอีแย้มปากมันร้ายขนาดไหน ใครหาเรื่องใครก่อน”
อ่ำได้แต่ยืนเครียด
แย้มโวยวาย “มึงเผาบ้านกู กูจะเอาเรื่องมึงให้ถึงที่สุด ไม่งั้นฉันไม่ยอมนะผู้ใหญ่”
“บ้านช่องไม่ได้เสียหายอะไรนี่แม่แย้ม ยอมความกันได้ก็ยอมๆ ไปเถอะ”
“ยอมได้ยังไง ถ้าวันหลังมันคิดมาเผาบ้านฉันอีกจะทำยังไง”
อุไรกระแทกเสียง “กูเผาแน่ ถ้ามึงไม่คืนหลานกูมา”
“กูไม่คืนโว้ย” อุไรชี้หน้าอัมพร “มึงจะไปก็ไปแต่ตัว”
ประยงค์ระเบิดออกมาอย่างเหลืออด ”พอกันซะทีได้ไหม เรื่องแค่นี้ทำไมยอมๆ ให้กันบ้างไม่ได้”
“มึงหุบปากไปเลยไอ้ยงค์ ไอ้อีคนบ้านนี้มันฆ่าพ่อมึงตายทั้งคน มึงจะให้กูยอมมันได้ยังไง”
“แล้วเมื่อไรมันจะจบจะสิ้นซะที ฉันเบื่อเต็มทนแล้วนะแม่” ประยงค์แหวกฝ่าผู้คนที่มองดู คว้าจักรยานขี่ออกไปทันที
“ไอ้ยงค์ มึงกลับมาเดี๋ยวนี้นะ ไอ้ยงค์”
“เอาลูกฉันคืนมา”
“อัมพร.. กลับบ้านเราเหอะลูก”
“ไม่ ฉันจะเอาลูกฉันไปด้วย”
“มึงฝันไปเหอะ ตั้งแต่นี้ไปแม้แต่หน้าลูกมึงก็อย่าหวังจะได้เห็น”
อัมพรร้องฟูมฟาย
อ่ำพูดกับชาวบ้าน “ช่วยกันหน่อยเถอะ ช่วยพาอัมพรมันกลับบ้านที” ชาวบ้านช่วยกันดึงอัมพรที่ดิ้นรนอย่างไร้เรี่ยวแรงออกไป
อุไรด่าส่งท้าย “อีคนใจดำ พรากลูกพรากแม่เขา ซักวันกรรมจะตามสนองมึง อีแย้ม”
“กว่ากรรมจะสนองกู ก็ต้องสนองพวกมึงก่อนละโว้ย
อุไรปราดเข้าไปหาแย้ม ดีที่ชาวบ้านช่วยกันล๊อคตัวเอาไว้ได้ทัน แต่อุไรก็ไม่วายยกตีนขึ้นหวังถีบยอดอก อุไรถูกชาวบ้านลากตัวออกไป
แย้มยังประจานด่าอีกชุดใหญ่ “ดูเอาเถอะ อีเด็กเมื่อวานซืน ไม่รู้จักหัวหงอกหัวดำ พ่อแม่มันไม่รู้จักสั่งสอน”