บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 4 หน้า 5
“ปากหวาน”
“ตัวเองก็คิดถึงเค้าใช่ไหมล่ะ” ลือพงษ์ยิ่งเบียดเข้าชิด
“ขี้ตู่ เบียดเข้ามาทำไม เค้าจะตกสะพานอยู่แล้ว.. แล้วนี่มาหาสาว มามือเปล่าเหรอ”
“เอาหัวใจมาด้วย อยู่ในอกนี่ไง”
อุไรทำเอียงอาย แล้วฉวยทีเผลอ ผลักลือพงษ์ให้หงายหลังตกน้ำไป อุไรหัวเราะ ลือพงษ์หายเงียบไปในน้ำอึดใจ ก็โผล่พรวดขึ้นมา ดึงขาอุไรให้ตกน้ำตามไปด้วย “วี๊ด ว้าย...”
ทั้งคู่จมหายไปในน้ำอึดใจใหญ่ เกิดสัมผัสนัวเนียกันในน้ำ อุไรทะลึ่งพรวดขึ้นมาก่อน แล้วตามด้วยลือพงษ์ที่นัวเนียกอดรัด
“บ้า เล่นอะไรก็ไม่รู้” ลือพงษ์ซุกไซ้จูบ “พอเถอะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”
“กลัวคนเห็น งั้นไปทางโน้นกัน”
“บ้า ไม่เอา”
“น่า..แป๊บเดียว” ลือพงษ์ออดอ้อนจนอุไรใจอ่อน ลอยคอตามลือพงษ์ออกไป
ลือพงษ์ดึงอุไรเข้ามาถึงใต้ร่มไทรริมน้ำ แล้วกอดจูบซุกไซ้ด้วยแรงสิเนหา
“ไม่เอา พอแล้ว ปล่อยเค้า”
“เค้ารักตัวเองนะ ขอแค่นี้ให้เค้าไม่ได้เหรอ”
สายตาเว้าวอน ทำให้อุไรหัวใจละลาย ระทวย ลือพงษ์รั้งร่างอุไรเข้ามาแนบชิด
แย้มตั้งใจตามมาดุ..มองหาไปทั่ว ก็เห็นควายสองตัวเล็มหญ้ากันอยู่มุมนึง แย้มแน่ใจว่าอุไรต้องอยู่แถวนี้ มองหา
จักรยานลือพงษ์จอดทิ้งไว้บนตลิ่งสูง แย้มขยับเข้าไปดู ก็เห็นที่สะพานไม้ เสื้อผ้าที่ยังซักไม่เสร็จถูกทิ้งเอาไว้ แย้มแน่ใจว่าจะได้ดูของดีแน่
อุไรเบี่ยงตัวหนีหน้าลือพงษ์ด้วยความอาย กระชับผ้ากระโจมอกที่ก่อนหน้านี้หลุดลุ่ยออก อุไรร้องไห้
ลือพงษ์ขยับตาม “อุไร...ไม่เอา ไม่ร้อง..เค้าจะรับผิดชอบชีวิตตัวเอง ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องกลัว”
“จริงๆ นะ”
“จริงสิจ้ะ ตัวเองเป็นยังไงบ้าง”
“เจ็บน่ะสิ”
“เดี๋ยวก็หาย”
“ตัวเองไปยุ่งกับใครไม่ได้แล้วนะ”
“ตัวเองก็เหมือนกัน เค้าหวงนะ ต่อไปชายตาแลใครก็ไม่ได้ทั้งนั้น”
อุไรค้อนอาย