บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 26
ห้องพักแพทย์ ระพีพรรณถามหทัยรัตน์ “ยืนยันแล้วใช่ไหม”
“ยืนยัน...ขั้นสุดท้ายแล้วด้วย”
“ตัวเองควรโทรบอกยงยุทธนะ ตัวเองเป็นคนเดียวที่มีเบอร์เขา”
“รัตน์กลัวใจเขาจังเลย”
“นี่เป็นเวลาที่ย่าต้องการกำลังใจจากเขามากที่สุด ถ้าเขาปฏิเสธไม่ยอมมา จิตใจเขาก็ไม่ใช่คนแล้วนะรัตน์”
ที่ห้องพักผู้ป่วยฉุกเฉิน แย้มนอนหมดสติ มีหน้ากากให้ออกซิเจน แขนถูกเจาะให้น้ำเกลือ
สุดานั่งอยู่มุมนึงกับปวริศ “โทรตามน้องได้รึเปล่า”
“ยังไม่ยอมรับสายครับ อาจจะถ่ายละครอยู่”
“ทิ้งข้อความไป ยังไงก็ต้องรีบกลับขึ้นมาให้คุณย่าเห็นหน้าเป็นครั้งสุดท้าย”
“คุณแม่ครับ” ปวริศอึดอัดที่แม่พูดเหมือนแช่ง
“ทำตามที่แม่สั่ง”
พะยอมเอือมระอากับสุดา เพราะต่อให้พูดเบายังไงก็ได้ยิน
แย้มเพ้ออะไรบางอย่าง ประยูรรีบขยับไปข้างเตียง “แม่..แม่”
พะยอมขยับตามมา “แม่..ได้ยินฉันไหม”
“ยงยุทธ..ยงยุทธ.. ย่าขอโทษ”
พะยอมน้ำตาซึม ยังไงก็อดสงสารแย้มไม่ได้
ประยูรสงสารผู้เป็นแม่ จึงหันไปบอกลูกชาย “ปวริศ”
“ครับคุณพ่อ”
“มีทางตามตัวยงยุทธ กลับมาให้เร็วที่สุดได้ไหม”
สุดาขัดใจ จะตามมันกลับมาแย่งมรดกทำไม
“ผมจะพยายามครับคุณพ่อ”
แย้มทั้งที่หลับยังเจ็บปวด ปากขมุบขมิบเรียกแต่ชื่อยงยุทธน้ำตาไหลออกมา