บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 26 หน้า 3
“สุขทุกข์เราเลือกได้ด้วยตัวเราเองนะลูก” อ่ำหันไปบอกกับระพีพรรณ “พรุ่งนี้ใส่บาตรกับยายนะระพี”
“ค่ะยาย...ยายจะเข้าห้องแล้วเหรอคะ”
“อยากสวดมนต์มากกว่า...” ระพีพรรณประคองอ่ำออกไป
อุไรตามองทีวี แต่ใจก็ถูกกระทบด้วยคำพูดอ่ำมิใช่น้อย..ทิฐิยังกรุ่นร้อน
รูปถ่ายเก่าๆ อัมพร อุไร สมัยแรกรุ่นในอัลบั้ม-ถูกพลิกไปมา อุไรหวนนึกถึงเหตุการณ์ทะเลาะกันรุนแรงสองบ้าน โดยเฉพาะเหตุการณ์ที่แย้มเป็นฝ่ายกระทำ หลายๆเหตุการณ์
อุไรอาฆาตแค้น “ใครจะลืมก็ลืมไป แต่ฉันลืมไม่ลงหรอกนะพี่”
แย้มนอนบนเตียง ลมหายใจรวยริน อุปกรณ์มากมายทางการแพทย์ เพื่อยื้อชีวิตเหมือนเป็นพันธนาการมากกว่า
แย้มนึกถึงเหตุการณ์ที่ตนแย่งยงยุทธจากอัมพร ตั้งแต่ยังแบเบาะ
เหตุการณ์ที่อัมพรแทบจะกราบขอร้องแย้มขอลูกคืน
เหตุการณ์ที่แย้มเสี้ยมยงยุทธให้เกลียดแม่ สร้างเรื่องโกหก
เหตุการณ์ที่ยงยุทธ แตกหักกับแย้ม จะหนีออกจากบ้าน ทะเลาะกันรุนแรง แย้มไล่ตะเพิดยงยุทธ
แย้มน้ำตาปริ่มที่หางตา ปากได้แต่พร่ำเรียกชื่อยงยุทธ
ยงยุทธนอนหลับอยู่ในโรงแรมที่พม่า เขาฝันถึงเหตุการณ์ตอนที่แย้มวิ่งร้องไห้ฟูมฟาย ตามรถยงยุทธออกมา แต่ยงยุทธก็ใจแข็งไม่สนใจ จนแย้มล้มลง
เขาฝันถึงตอนอัมพรสั่งเสียก่อนสิ้นลม ประโยคสำคัญคือให้รักย่าให้มากๆ
ยงยุทธสะดุ้งตื่น ความทรงจำวนเวียนหลอกหลอน ความทุกข์ที่เขาสลัดไม่หลุดคือ ความเกลียดและการให้อภัยแย้ม ที่เขาไม่สามารถทำได้ ยงยุทธขยับลุกขึ้นนั่ง มือปิดหน้าตัวเอง ..เขาเหมือนร้องไห้
หทัยรัตน์ผลักประตูออกมา และโดยไม่คาดคิด...ธนานั่งรออยู่ที่เฉลียงมุมนึง มีถุงขนมข้างตัว
“ธนา..มายังไงเนี่ย ไหนว่าถ่ายละคร”
“เบื่อกรุงเทพ เลยขอกลับบ้านดีกว่า”
“แล้วทำไมมานั่งตรงนี้ ไม่เข้าไปข้างใน”
“กวนเวลาทำงานรัตน์เปล่า” ธนายิ้มแห้ง หทัยรัตน์ยิ่งรู้สึกถึงความผิดปกติ ธนาเปลี่ยนเรื่อง “ธนาซื้อขนมมาฝากรัตน์ด้วย”