บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 26 หน้า 2
ระพีพรรณบอกปวริศ “โทรมาเป็นชั่วโมงแล้ว เหมือนไม่มีสัญญาณเลย แต่รัตน์กำลังโทรเข้าที่รีสอร์ตอยู่”
หทัยรัตน์ใช้โทรศัพท์เครียดอยู่ “ไปทำอะไรคะ แล้วจะกลับมาเมื่อไรคะ ถ้าเขากลับมาให้เขาโทรหาหทัยรัตน์ทันทีเลยนะคะ ฝากด้วยนะคะอย่าลืมนะคะ เพราะธุระสำคัญมาก ขอบคุณค่ะ สวัสดีค่ะ” หญิงสาวกดวางสาย
ปวริศรีบถาม “เป็นไงบ้างรัตน์”
“ยงยุทธข้ามไปพม่ากับเพื่อนเขา ไปได้อาทิตย์นึงแล้ว แต่ไม่รู้ว่าจะกลับเมื่อไร”
“หวังแต่ว่าจะไม่สายเกินไป เท่านั้นแหละ”
พะยอมจับมือแย้มไว้ “แม่...ยงยุทธ กำลังจะมาเยี่ยมแม่นะ แม่ได้ยินไหม” แย้มเหมือนพยายามลืมตา แต่ทุกอย่างหนักอึ้ง จนยากจะต่อสู้ พะยอมพูดต่อ “แม่ต้องเข้มแข็งเข้าไว้นะ แม่ต้องได้เห็นหน้าหลานแน่...อดทนหน่อยนะแม่นะ”
ตาที่แห้งผากของแย้มยังอุตส่าห์มีน้ำตารินออกมา ประยูรก้มหน้าด้วยความสะเทือนใจ สุดาเบะปาก
อุไรนั่งดูข่าวภาคค่ำ อ่ำสาละวนเตรียมของใส่บาตรพรุ่งนี้ มากกว่าสนใจทีวี
ระพีพรรณกลับเข้ามาบ้าน “กลับมาแล้วค่า”
อ่ำทัก “กินข้าวกินปลามารึยังล่ะลูก”
“เรียบร้อยแล้วค่ะยาย”
อุไรอยากรู้ “ได้ข่าวว่าอีแย้มมันเพียบหนักถึงขนาดต้องหามส่งโรงพยาบาลกันแล้วเหรอ”
“มะเร็งลำไส้ใหญ่ค่ะแม่ ขั้นสุดท้ายแล้วด้วย”
อ่ำปลง อดใจหายไม่ได้
อุไรสะใจ “จะรีบตายไปไหน ยังใช้กรรมไม่สาสมเลย”
ระพีพรรณพูดไม่ออก
อ่ำปราม “อุไร”
“เขาว่ามะเร็งนี่ ก่อนตายมันเจ็บปวดทรมานยังกะอะไรดีไม่ใช่เหรอ”
“เขาก็กำลังใช้กรรมของเขาอยู่ อย่าไปซ้ำเติมเขาเลยลูกเอ๋ย”
“คนอย่างอีแย้มมันจะได้คิดก่อนตายด้วยเหรอแม่ ว่านี่เป็นกรรมของมัน”
“เราเองก็ต้องมีวันนั้นเหมือนกันนะอุไร ไม่มีใครหนีความตายพ้นหรอก.. จะพยายามจองเวรกรรมไปทำไม อโหสิกรรมให้กันได้ ก็อโหสิกรรมซะ จะได้ไม่ต้องติดค้างกันไป”
“แม่ทำได้ แต่ฉันคงทำไม่ได้หรอก”