บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 3 หน้า 7
“เมื่อไม่ได้ ทุกอย่างก็เป็นไปตามเดิม” แย้มเดินจากไปทันที
อัมพรยืนตากผ้าอ้อมลูกขึ้นราวอยู่ แย้มเดินเข้ามาหา “อัมพร.. มึงรู้อะไรบ้างไหม”
“เรื่องอะไรล่ะจ้ะ
“เมื่อคืนน่ะสิ ไอ้ยงค์มันไปก่อเรื่องงามหน้าเอาไว้
“เรื่องอะไรจ้ะ ฉันไม่เห็นรู้อะไรเลย
“มึงนี่มีเขาเหมือนควายแล้วยังไม่รู้ตัวอีก เมื่อเช้ากูออกไปซื้อกับข้าวที่ตลาด เจออีสำลี มันมากระซิบกระซาบบอกกับกูว่า เมื่อคืนไอ้ยงค์กับอีสุดา อยู่บนเรือนกันสองคนมืดๆ ไฟฟืนก็ไม่จุด” อัมพรมือเท้าเย็นวาบ “นี่น่ะ อีสำลีมันเห็นแก่กู มันก็เลยไม่อยากป่าวประกาศให้เป็นเรื่อง แต่มันบอกว่าถ้าลูกสาวมันเกิดท้องไส้ขึ้นมาละก็มันคงไม่โทษใครหรอก นอกจากผัวมึง” อัมพรใจหวิวเหมือนถูกตบหน้าจนชาไปทั้งตัว “แต่งานนี้กูยังไม่ได้บอกไอ้ยงค์มันหรอก อยากจะมาบอกกับมึงไว้ให้คอยจับพิรุธผัวมึงให้ดี ปากมันว่ารักมึง แต่รู้ไว้ด้วยว่า มันนอกใจมึงขึ้นมา กูก็ช่วยอะไรมึงไม่ได้ มึงต้องระแวงระวังกันเอาเอง”
“จ้ะ..ฉันขอบใจแม่มาก”
แย้มเดินกระหยิ่มออกมา
ในเรือนประยงค์ – อัมพร ทารกที่ร้องไห้จ้า อัมพรขยับเข้ามา อุ้มลูกขึ้น ปลอบให้หยุดร้อง
อัมพรนึกถึงตอนที่เห็นกับตาว่าสุดานั่งซ้อนท้ายประยงค์มา
อัมพรปลอบลูกเท่าไรก็ไม่ยอมเงียบ เสียงแย้มก้องอยู่ในหู “อีสำลีมันเห็นแก่กูมันก็เลยไม่อยากป่าวประกาศให้เป็นเรื่อง แต่มันบอกว่าถ้าลูกสาวมันเกิดท้องไส้ขึ้นมาละก็ มันคงไม่โทษใครหรอก นอกจากผัวมึง” อัมพรปวดใจ พลุ่งพล่าน ตัดสินใจอุ้มลูกเดินออกมา
อัมพรอุ้มลูกลงเรือนมา แย้มเห็นเข้าจึงทัก “มึงจะเอาลูกออกไปไหนอีอัมพร”
“ฉันจะพาไปบ้านแม่จ้ะ”
“พาไปทำไม ลูกยังไม่ครบเดือนเลย พาออกเที่ยวแล้ว มันได้ที่ไหน กลับมาเลยนะ....กูบอกให้กลับมา”
พะยอมโผล่ออกมาดูเพราะได้ยินเสียงดัง
อัมพรชะงัก “แต่ยงยุทธตัวร้อน”
“อ้าว! แล้วแม่มึงช่วยอะไรได้ เอ๋อ.. เห็นกูเป็นหัวหลักหัวตอใช่ไหม หลานอยู่กับกู แต่มึงคิดอุ้มไปถามแม่มึง จะให้ชาวบ้านด่ากุว่าเป็นแม่ผัวใจดำใช่ไหม มึงนะมึงร้ายกว่าที่กูคิดไว้เยอะเลย” อัมพรอัดอั้นตันใจน้ำตาร่วง อุ้มลูกเดินลิ่วหนีออกมา ”อีอัมพร อีเวร เอาลูกกลับเข้าบ้านมาเลยนะ มึงเอาอะไรแต้มหน้าผากลูกมึงรึยัง เดี๋ยวขวัญหนีเป็นบ้าปัญญาอ่อนขึ้นมากูไม่โทษใครหรอกนะ นอกจากมึง อีอัมพร อีบ้า”
อัมพรหนีเสียงเสียดแทงแก้วหูออกมาจนพ้น แย้มท้าวสะเอวตะเบ็งลั่นไปสามบ้านแปดบ้าน