บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 3 หน้า 8
อ่ำปอกมะพร้าวอยู่ใต้ถุนเรือนชะงักเพราได้ยินเสียงเด็กร้อง หันมาเห็นอัมพรอุ้มลูกเดินปาดน้ำตาเข้ามา “อัมพร... เอ็งเป็นอะไร” อ่ำรีบเข้ามาประคองพาอัมพรกับลูกเข้าใต้ถุน
อุไรรีบลงมาจากบนเรือน “พี่อัมพร...” อัมพรปล่อยโอออกมาอย่างเหลือจะเก็บงำไว้ในหัวอก “ใครมันทำอะไรพี่ มีอะไร ร้องไห้ทำไม อีแย้มมันทำอะไรพี่ บอกมา”
ประยงค์ล้างตีนในอ่างปูนตีนบันไดแล้วหิ้วข้องปลาขึ้นเรือน “อัมพร พี่ได้ปลาช่อนปลาหมอมาเต็มเลย ปลาช่อนเอาไว้ต้มยำดีไหม” ในเรือนเงียบเชียบ เหมือนไม่มีใครอยู่ ประยงค์เข้ามาดูในเรือน ก็ไม่เห็นใคร ประยงค์แปลกใจ
ประยงค์เดินตัดนอกชานมาถึงห้องพะยอม “พะยอม ทำอะไรอยู่”
“สอยผ้า”
“อัมพรกับลูกหายไปไหน”
“พี่ไปถามแม่เอาเองละกัน”
ประยงค์รู้ได้ทันทีว่ามีปัญหาอีกแล้วแหงๆ
ประยงค์เข้ามาขยับจักรยานออกจากใต้ถุน แย้มหน้าตาสดชื่นออกมา
“ทิดเอ๊ย.. เอ็งกินข้าวรึยังลูก”
“ยังจ้ะแม่”
“แม่วานหน่อย”
“มีอะไรเหรอแม่”
“ช่วยเอาหม้ออวยนี่ไปบ้านตานากที แม่ทำแกงบวชฟักทองเต็มหม้อเลย แบ่งปันกันไปลูก เขามีน้ำใจมา เราก็ต้องมีน้ำใจตอบ”
“ให้พะยอมมันไปสิแม่ ฉันรีบ”
“ไอ้ยงค์” ประยงค์ชะงัก แย้มขยับเข้ามายื่นหม้ออวยให้เป็นเชิงบังคับ “รอถ่ายหม้อกลับมาด้วยเลยนะ” ประยงค์หน้าบึ้งชัดเจน ”นี่กับแม่กับเชื้อนะไอ้ยงค์”
ประยงค์รับหม้ออวยมาแขวนใส่แฮนด์รถ แล้วถีบจักรยานออกไป
อุไรไม่พอใจ “อีนี่มันเป็นบ้าอะไร ผัวเมียเขาอยู่กันดี ๆ มายุให้แตกกัน พี่ไม่ต้องไปสนใจฟังมันหรอก คิดซะว่าหมาเห่าใบตองแห้ง”
“แต่ถ้ามันเป็นเรื่องจริงล่ะ”