บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 14 หน้า 8
“ไป..รถจอดทางโน้น”
ระพีพรรณเดินออกไปกับอุไร
โรงเรียนเลิกแล้ว แต่นักเรียนยังเกาะกลุ่มกันอยู่บ้าง
หทัยรัตน์ ยงยุทธ ติววิชาเคมีกันอยู่ที่โต๊ะยงยุทธ เสียงแก๊งค์ธนาเล่นกีต้าร์ร้องเพลงกันอยู่นอกห้อง เสียงดัง หทัยรัตน์หงุดหงิดกับเสียงเพลงที่กวนประสาท
“เดี๋ยวนะ เดี๋ยวรัตน์มา” หทัยรัตน์ลุกเดินออกมา นอกห้อง
ธนาแอบหย่อนของขวัญกล่องเล็กห่อด้วยกระดาษสีชมพูหวานแหววลงใส่กระเป๋านักเรียนหทัยรัตน์ ที่ยังอยู่ที่เก้าอี้หทัยรัตน์
หทัยรัตน์ออกมานอกห้อง “นี่...เสียงดังจังเลย ไปเล่นกันที่อื่นได้ไหม”
ธนารีบออกมาจากประตูหลังห้อง”เฮ้ย พวกเอ็ง อย่าเสียงดังกันนักสิวะ แฟนข้าเขากำลังอ่านหนังสือ”
“นายน่ะแหละตัวดี ธนา เรียนก็ไม่ตั้งใจเรียน ดีแต่เล่น จะเอ็นติดกะเขาได้ยังไง พรุ่งนี้จะต้องปราศัย นายอย่าขึ้นไปเลย อายรุ่นน้องอายอาจารย์เปล่าๆ” หทัยรัตน์กลับออกไป
เพื่อนแซว “ดุชิบเป๋งเลย ไอ้รัตน์มันเหมาะจะเป็นพี่สาวเอ็งมากกว่าว่ะไอ้นา”
ธนาเฮฮากับเพื่อนๆ ต่อ
พะยอมยกชามข้าวต้มเข้ามา “ชัย กินข้าวลูก”
ลือชัย เล่นเกมกดเมามัน ไม่ลืมหูลืมตา “ไม่กิน”
“กินซะหน่อยลูก เดี๋ยวจะได้กินยา”
ลือชัยตวาด “บอกไม่กินก็ไม่กินสิ เซ้าซี้อยู่ได้”
พะยอมหน้าชา พยายามข่มใจ “ไม่เป็นอะไรแล้ว มือก็ใช้ได้แล้ว พรุ่งนี้ก็ไปโรงเรียนละกัน”
“ไม่ไป”
“ไม่ไปแล้วจะเรียนทันเพื่อนเขาได้ยังไง”
“ก็ไม่ต้องเรียน”
“พูดอะไรยังงั้น”
“เรียนไปก็เท่านั้น”
“แล้ววันข้างหน้าจะทำอะไรกิน”
“อดตายก็ช่างหัวมัน”
“ลือชัย”
“แม่ยังจบปอสี่เลยไม่ใช่เหรอ แล้วแม่จะมาบังคับผมทำไม” ลือชัยเล่นเกมกดต่ออย่างไม่รู้สึกรู้สา
พะยอมปวดใจ น้ำตาแทบร่วง หมดปัญญา