บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 7 หน้า 2
นาคีหันขวับมามองทางต้นเสียง”นั่นใคร ? ออกมาบัดเดี๋ยวนี้ !”
ไชยสิงห์ค่อยๆ ออกมาจากหลังต้นไม้ ”แม่นาง ! ข้าไม่ได้ตั้งใจ…”
นาคีไม่พอใจที่ถูกบุรุษลอบแอบมองขณะเล่นน้ำ “อวดดีที่สุด!” นาคีรีบคว้าอาภรณ์มาปิดบังกาย รีบขึ้นจากน้ำ
“ประเดี๋ยวเถิดแม่นาง! ข้าแค่อยากปราศรัยด้วย”
“แต่ข้าไม่อยากเสวนากับเจ้า”
ทันใดนั้น ลมพัดกรรโชกแรงขึ้น นกยักษ์สัมพาที พอเห็นนาคีก็บินปรี่เข้ามา
“ระวัง!”
นาคีไม่ทันระวังตัว ถูกนกยักษ์โฉบตัวนาคีขึ้นไปบนฟ้า “ช่วยด้วย !!!”
ไชยสิงห์หยิบธนูขึ้นมายิง 1 ดอก แต่ลูกธนูไม่ระคายผิวนกสัมพาทีเพราะตัวใหญ่มาก ไชยสิงห์ชักลูกธนูขึ้นพาดสายคราวเดียวพร้อมกัน 7 ดอก โก่งสายแล้วยิงออกไป ลูกธนูทั้ง 7 ดอกยิงถูกนกยักษ์บาดเจ็บ ร้องดังลั่น ปล่อยตัวนาคีลงในแม่น้ำ ก่อนบินเตลิดหนีไป
“อ๊ายยยยยย !!!!”
ไชยสิงห์กระโดดลงในแม่น้ำแล้วว่ายไปช่วยหญิงสาวทันที ไชยสิงห์ดำลงไปใต้น้ำ เห็นร่างนาคีจมน้ำ ดำดิ่งลึกลงไปเรื่อยๆ ปรากฏว่ายิ่งดำลึกไชยสิงห์ยิ่งขาดอากาศหายใจ ตรงข้ามกับนาคีที่ยิ่งดำลึกลงไป ยิ่งมีกำลังมาก นาคีกลัวว่าไชยสิงห์จะขาดอากาศหายใจ จึงประกบปากแบ่งลมหายใจให้ไชยสิงห์ใต้น้ำ ไชยสิงห์ลืมตาขึ้นมา ร่างของทั้งสองทะยานขึ้นเหนือน้ำ ไชยสิงห์จ้องหน้านาคี หายใจหอบระรัว นาคีหลบสายตา เอียงอายที่เป็นฝ่ายจูบผู้ชายก่อน
ไชยสิงห์พานาคีขึ้นมานั่งที่โขดหินริมธารน้ำตก
“ขอบใจเจ้ามากที่ช่วยข้าไว้จากไอ้นกนั่น”
“ไม่รู้ว่าใครช่วยใครกันแน่ หากเจ้าไม่ช่วยข้าไว้ ข้าก็คงตาย กลายเป็นผีน้ำไปแล้ว”
“แล้วใครใช้ให้เจ้ากระโจนลงไปช่วยข้าเล่า”
“ข้าเป็นห่วงเจ้านี่ ห่วงยิ่งกว่าตัวข้าเอง” นาคีจ้องหน้าไชยสิงห์รู้สึกวูบวาบ ไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อน “ตั้งแต่เกิดมา ข้ายังไม่เคยเห็นนกยักษ์ใหญ่เยี่ยมเทียมเมฆเยี่ยงนี้มาก่อน”
“นกสัมพาที เป็นลูกพญาครุฑ มันชอบบินมายุดนาคไปกินอยู่เสมอ”
“แถวนี้มีพญานาคด้วยเหรอ” ไชยสิงห์มองไม่ออกแม้แต่น้อยว่าสตรีที่อยู่เบื้องหน้านั้นคือนาคี
“เจ้านี่มันโง่เง่าจริงๆ” นาคีเปรยเบาๆ
เสียงวันชนะ ซึ่งในชาติที่แล้วเป็นทหารของแม่ทัพไชยสิงห์ กำลังออกตามหา “ท่านแม่ทัพไชยสิงห์ !!!”