บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 7 หน้า 4
“ถ้าไม่ใช่เจ้าแม่ แล้วจะเป็นใคร ผู้เฒ่าผู้แก่ในหมู่บ้านเชื่อกันว่าทุกชีวิตที่บ้านดอนไม้ป่าแห่งนี้ล้วนตายเพื่อเซ่นสังเวยเจ้าแม่ทั้งนั้น” คำแก้วตอบไม่ได้แต่เธอมั่นใจลึกๆ ว่าไม่ใช่ฝีมือเจ้าแม่แน่ คำปองเอ่ยต่อ “เมื่อไหร่พวกคนเมืองจะกลับกันไปสักทีก็ไม่รู้ยิ่งอยู่ต่อ ก็ยิ่งเกิดเรื่องวุ่นวายไม่รู้จักจบจักสิ้น”
“คนที่วุ่นวายคือพวกกำนันแย้มต่างหาก ฉันไม่ชอบใจเลยที่กำนันแย้มมาทำวางก้ามใหญ่โต เข้ามาบุกรุกค้นข้าวของในบ้านของเรา หึ! สุดท้ายก็หน้าแตกยับกลับไป”
“เอ็งก็เพลาๆ บ้างเถอะคำแก้ว อย่าทำตัวเป็นศัตรูกับกำนันแย้มนักเลย ทำแบบนี้เท่ากับหาเหาใส่หัว หาเรื่องใส่ตัวชัดๆ”
“ฉันก็ไม่อยากมีเรื่องนักหรอกแม่ ถ้ากำนันไม่มาหาเรื่องฉันก่อนมีอย่างที่ไหนมาหาว่าฉันไม่ใช่คน!”
“คำแก้ว!!”
“แม่ไม่เชื่อก็คอยดูละกัน พวกนั้นไม่หยุดหาเรื่องฉันแค่นี้แน่”
คำปองไม่พูดอะไร แต่ลึกๆ แล้วก็นึกหวั่นใจตามที่คำแก้วพูด
คำแก้วเอาดอกไม้กินได้นานาชนิดมาจัดเรียงในกระจาดเตรียมให้คำปองเอาไปขายที่ตลาด
ทศพลเห็นคำแก้วก็เดินเข้ามาคุยด้วย “ใจลอยคิดถึงใครอยู่เหรอ… หรือว่า....จะคิดถึงผม”
“เพ้อเจ้อ!”
“แต่ผมคิดถึงคุณนะ อยากเห็นหน้าคุณตลอดเวลา”
“เก็บคำพูดหวานๆ ของคุณไปใช้กับผู้หญิงของคุณเถอะ”
“ผู้หญิงของผม ? ใคร ?”
“ก็พิมพ์พร หรือไม่ก็ลำเจียก สองคนนั้นตบกันแทบตายก็คุณเป็นต้นเหตุ” คำแก้วงอนนิดๆ
“ผมไม่ได้คิดอะไรกับสองคนนั้นจริงๆ ไม่เหมือนคุณ ที่ผมเก็บเอาไปฝัน”
“อย่าเชื่ออะไรกับความฝันนักเลย คุณคงกินมากเกินไป เลยเก็บเอาไปฝันเป็นตุเป็นตะ”
“แต่ผมไม่เชื่ออย่างนั้น”
“แล้วคุณเชื่ออย่างไหน”
“ผมเชื่อว่าคุณอาจจะเป็นแม่นางไม้ ผู้หญิงในฝันของผมในร่างมนุษย์”
“ถ้างั้นฉันคงเป็นฝันร้ายที่กลายเป็นจริงในชีวิตคุณมากกว่า”
คำแก้วหอบกระจาดดอกไม้เดินหนีไปทันที ทศพลมองตามอมยิ้มอย่างมีความสุข
ทางด้านมะลิตามตื๊อประกิตให้ถ่ายรูปให้ “น๊า.....ถ่ายรูปให้มะลิหน่อยนะๆๆๆ”
“โอ๊ยยย บอกว่าไม่ถ่ายก็ไม่ถ่ายสิ ตื๊ออยู่ได้”
“แต่มะลิอยากมีรูปเหมือนพวกดาราหน้าปกหนังสือดังๆ นี่ น๊า...ถ่ายให้มะลิหน่อยน๊า” มะลิโพสท่า “ท่านี้ดีมั้ย”