บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 7 หน้า 3
นาคีเห็นคนกำลังจะตามมา จึงรีบลงน้ำหนีไป ไชยสิงห์หันกลับมาอีกที นาคีหายไปแล้ว เห็นแต่น้ำกระเพื่อมพรายเป็นวงกว้าง
คำแก้วผุดสะดุ้งผวาตื่นขึ้น หายใจหอบจนตัวโยนราวกับว่าตัวเองกำลังจะจมน้ำ “หมอนั่นอีกแล้วเหรอ คราวนี้มีนกยักษ์อีกต่างหาก ฝันบ้าๆ”
คำพูดของคำปอง ดังก้องขึ้นมาในหัว “เอ็งกำลังแตกเนื้อสาว พอเลือดมันมา ใจก็เลยสั่นผันถึงหนุ่มๆ เป็นธรรมดา แสดงว่า (กระซิบเบาๆ) เอ็งพร้อมจะออกเรือนได้แล้ว”
คำแก้วคิดเจ็บใจตัวเองที่เก็บเอาทศพลมาฝัน
พิมพ์พรเดินตามหาทศพลจนมาจนเจอทศพลนอนฟุบอยู่ตรงหน้าเทวรูปเจ้าแม่นาคี พิมพ์พรเห็นเข้าก็ไม่พอใจ รีบเข้าไปปลุกทศพลให้ตื่น “พลคะทำไมมานอนอยู่ตรงนี้ล่ะคะ”ททศพลงัวเงียตื่นขึ้นมางงว่าตัวเองหลับไปตอนไหนเลือดกำเดาไหลซึมออกมา พิมพ์พรตกใจ “คุณเลือดกำเดาไหลนี่!”
ทศพลแตะดูเห็นตัวเองเลือดกำเดาไหลอีกแล้วก็แปลกใจ
“เป็นอะไรรึเปล่าคะ หมู่นี้หน้าพลดูซีดๆ พิกล” พิมพ์พรเข้ามาแตะเนื้อแตะตัวทศพลด้วยความเป็นห่วง
ทศพลดึงมือพิมพ์พรออกอย่างสุภาพ “ผมไม่เป็นไร คงจะนอนน้อยไปหน่อยร่างกายเลยอ่อนแอ”
“คุณนอนน้อย ก็เพราะมัวเอาเวลามาสนใจรูปปั้นบ้าบอนี่ใช่มั้ย ใจคุณทำด้วยอะไรคะพล ยัยรัตน์เพิ่งจะตายเพราะฝีมือเจ้าแม่นาคีนี่แท้ๆ คุณยังจะชื่นชมบูชามันอีก”
“อย่าพูดปรักปรำใครโดยไม่มีหลักฐานเลยดีกว่าน่าพิมพ์”
“แล้วจะให้พิมพ์ทำยังไงคุณถึงจะเชื่อคะ ในเมื่อเจ้าแม่นั่นมันเป็นภูตผีมีแต่วิญญาณ พิมพ์จะเอาหลักฐานอะไรมายืนยันให้ทุกคนเชื่อได้”
“เราอย่าพูดเรื่องนี้กันตอนนี้เลย ผมง่วงแล้ว ขอตัวไปนอนก่อนนะ” ทศพลเดินผละออกไปเพราะไม่อยากต่อความ
พิมพ์พรมองตามทศพลอย่างน้อยใจ ก่อนจะหันมาพาลโมโหใส่รูปปั้น “เป็นถึงเจ้าแม่ แต่กลับก่อกรรมทำเข็ญฆ่าคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่แบบนี้มันก็ไม่ต่างอะไรจากสัมภเวสีเร่ร่อน!” พิมพ์พรสะบัดหน้าเดินออกไป
เจ้าแม่นาคีในร่างกายทิพย์ปรากฏตัวซ้อนอยู่ในรูปปั้น มองตามไม่พอใจที่พิมพ์พรพูดจาลบหลู่อย่างไม่กลัวเกรง
คำแก้วล้างหน้าล้างตา คิดถึงเรื่องการตายของรัตนาวดีอย่างไม่ค่อยสบายใจนัก
คำปองเอ่ยขึ้น “ป่านนี้ดวงวิญญาณของนังหนูรัตนาวดีคงเป็นบริวารรับใช้เจ้าแม่นาคีไปแล้ว”
“แม่ก็เชื่อว่าเป็นเพราะฝีมือเจ้าแม่เหมือนที่ทุกคนเชื่อเหรอ”