บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 22

บทประพันธ์ : ตรี อภิรุมบทโทรทัศน์ : สรรัตน์ จิรบวรวิสุทธิ์

ชาวบ้านทุกคนแปลกใจที่อาจารย์ทัศนัยยังไม่ตาย

หมออ่วมถึงกับอึ้ง “ใครๆ เขาก็คิดว่าเอ็งตกเป็นเหยื่อนังงูผีหรือไม่ก็ถูกเสือคาบไปกินแล้ว”

กอระแวง “หรือว่า....เอ็งตายไปแล้ว แต่ยังไม่รู้ตัว”

ชาวบ้านฮือฮา ถอยกรูด คิดว่าอาจารย์ทัศนัยเป็นผี

“ผีที่ไหนวะจะปรากฏตัวกลางวันแสกๆ แหกตาดูซิ” กำนันแย้มติง

กอเข้าไปจับแขนอาจารย์ทัศนัยแบบกล้าๆ กลัวๆ พิสูจน์ว่าเป็นคนหรือเป็นผี “ตัวอุ่นๆ.... แสดงว่ายังไม่ตาย”

“อาจารย์หายไปไหนมา พวกลูกศิษย์ตามหาอาจารย์กันให้ควั่ก” บุญส่งเอ่ยถาม

“ผมลงไปที่ถ้ำใต้เทวาลัยท้ายหมู่บ้าน”

ชาวบ้านต่างตื่นตะลึง ไม่อยากเชื่อว่าอาจารย์ทัศนัยลงไปแล้วจะรอดกลับมาได้

กระถุ่งเอ่ยปากถามด้วยความอยากรู้ “ที่นั่นเป็นที่อยู่ของเจ้าแม่นาคี ใครบุกรุกเข้าไปก็มีแต่ตายกับตายเท่านั้น”

“ตอนแรก ผมเองก็เกือบเอาชีวิตแทบไม่รอด....” อาจารย์ทัศนัยเล่าย้อนเหตุการณ์ตอนที่อยู่ในถ้ำให้พวกชาวบ้านฟัง

อาจารย์ทัศนัยเดินเข้าไปในถ้ำพร้อมคบไฟในมือ พยายามตามหาศิลาจารึกส่วนที่ขาดหายไป แต่ก็ยังไม่พบ เสียงงูใหญ่เลื้อยไปมาน่ากลัวดังขึ้น อาจารย์ทัศนัยชะงักกลืนน้ำลาย พยายามข่มความกลัว

“ลูกช้างมาดี ไม่ได้คิดร้ายกับใคร ขออำนาจสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายจงปกป้องลูกช้างให้รอดปลอดภัยด้วยเถิด”

เสียงเลื้อยของงูใหญ่ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ อาจารย์ทัศนัยหันกลับไป เห็นลำตัวงูเลื้อยผ่านซอกหินแว้บๆ พอกราดคบไฟ เมื่อไม่เห็นอะไรก็เดินเข้าไปภายในถ้ำต่อ เงาของงูใหญ่ทาบทับลงไปบนผนังถ้ำ อาจารย์ทัศนัยหันหลังกลับไป

เห็นดวงตาเรืองๆ ของงูใหญ่วัชระปราการมองมาอย่างมุ่งร้าย งูใหญ่วัชระปราการจะฉก อาจารย์ทัศนัยถอยหลังกรูดจนกระทั่งตกปล่องเหวในถ้ำ ร้องลั่น ร่างลอยหวือตกลงไปเบื้องล่าง อาจารย์ทัศนัยหลับตาปี๋คิดว่าตัวเองคงกระแทกแหลกเหลวกับพื้นถ้ำ แต่กลับตกลงบนบางอย่างที่อ่อนนุ่ม อาจารย์ทัศนัยค่อยๆ ลืมตาขึ้น ม่านตาพร่าเลือน ทัศนัยเห็นงูเผือกตัวใหญ่มีหงอนบนหัว เอาลำตัวมารองรับร่างเขาไว้ก่อนที่จะกระแทกเข้ากับพื้นถ้ำ แล้วก็สิ้นสติสัมปชัญญะไป

ด้วยสถานการณ์ปัจจุบัน ทีมงานขอเลื่อนการเผยแพร่บทละครชั่วคราว ขออภัยในความไม่สะดวก มา ณ ที่นี้