บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 23 หน้า 4
ใบหน้าขุนวังยังคงตระหนกต่อภาพที่เห็น
“ท้าวศรีสุทโธนาคคงพิโรธที่ทำลายรูปจำหลักพญานาคที่เทวาลัย” มหาอำมาตย์เอ่ยด้วยความกังวล
พระเจ้านิรุทธราชตวาดลั่น “เหลวไหล ! หากพญานาคมีจริง เหตุใดจึงดูดายปล่อยให้มรุกขนครฟ้าร้อนฝนแล้งจนอดอยากยากแค้นกันทั้งเมืองเยี่ยงนี้”
“พระบาทเจ้า... เร่งจัดพิธีขอขมาพญานาคเถิดเจ้าข้า”
พระเจ้านิรุทธราชได้ยินพระโหราธิบดีทูลขัดหู ก็กระทืบเท้า ตวาดลั่นหอคำ “พระโหราธิบดี ! หากเจ้าขลาดเขลากลัวมันมากกว่าบารมีข้าแล้วละก็ ข้าจักเอาเจ้ามัดหินถ่วงน้ำให้ไปเป็นบริวารรับใช้มันใต้บาดาล จำไว้ !”
พระโหราธิบดีเงียบกริบ กลัวต้องราชทัณฑ์ ไม่กล้าทัดทานอีกต่อไป
“พญานาคเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์มีฤทธิ์สั่งฟ้าสั่งฝน อาจดลบันดาลอาเพศเหตุร้ายให้เกิดแก่มรุกขนครได้” มหาอำมาตย์เอ่ยบอก
พระเจ้านิรุทธราชหันไปถามเจ้าอินทร์ ที่นั่งนิ่งฟังอยู่ ไม่ครั่นคร้ามหวั่นเกรงแม้แต่น้อย “เจ้าอินทร์ ! เจ้ามีวิธีรับมือกับพญานาคหรือไม่”
“มีเจ้าข้า” เจ้าอินทร์กราบทูลพระเจ้านิรุทธราชด้วยความมั่นใจ
เจ้าอินทร์ใช้ลิ่มจารึกมนต์อาลัมพายน์บนแผ่นศิลาทีละตัวอักษร
“ข้าจักจารึกมนต์อาลัมพายน์ลงในแผ่นศิลาตั้งไว้ในหอคำหลวง มนต์บทนี้ใช้ปราบพญานาคน้อยใหญ่ได้ทุกตระกูล ตราบใดที่แผ่นศิลาจารึกมนตรานี้ยังอยู่ จักไม่มีพญานาคตัวใดกล้ากล้ำกรายอาณาเขตของหอคำหลวงได้เจ้าข้า”
ทางด้านขุนวัง มหาอำมาตย์ และพระโหราธิบดีสังเกตการณ์อยู่ที่มุมหนึ่ง
สีหน้าเมืองอินทร์ตาไม่กะพริบ
“พ่อหมอ !” กำนันแย้มเรียกเมืองอินทร์จนเมืองอินทร์สะดุ้ง ตื่นจากนิมิตในอดีตชาติ
สายตาบุญส่งมองอักษรที่จารึกบนศิลาจารึกเป็นภาษาประหลาด อ่านไม่ออก “ภาษาอะไรก็ไม่รู้ หงิกๆ งอๆ พ่อหมอแน่ใจนะว่าอ่านออก”
“ข้าเคยเขียนมันขึ้นมากับมือ ทำไมข้าจะอ่านไม่ออก”
บุญส่งกับกำนันแย้มมองหน้ากัน ไม่เข้าใจว่าเมืองอินทร์พูดหมายถึงอะไร
“พ่อหมอจะลงมือเมื่อไหร่” กำนันแย้มเอ่ยถาม
“สองยาม พรุ่งนี้ !” เมืองอินทร์แววตาดุดัน แข็งกร้าว