บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 20
บทประพันธ์ : ตรี อภิรุมบทโทรทัศน์ : สรรัตน์ จิรบวรวิสุทธิ์
ทศพลถอดแว่น ขยี้ตา แทบไม่อยากเชื่อสายตา “คำแก้ว!!!” ทั้งสองโผเข้ากอดกันน้ำตานองหน้า ทศพลกอดร่างคำแก้วไว้แน่นดีใจสุดชีวิต “คำแก้วจริงๆด้วย... คำแก้วยังไม่ตาย นี่พี่ไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย...พี่คิดว่าชีวิตนี้จะไม่ได้เห็นหน้าคำแก้วอีกแล้ว”
“คำแก้วตายไม่ได้หรอก ถ้าคำแก้วตาย แล้วพี่จะอยู่กับใคร”
“พี่ก็เหงาแย่น่ะสิ... คำแก้วหายไปไหนมา รู้มั้ย พวกชาวบ้านลือกันว่าคำแก้วถูกไอ้หมออ่วมฆ่าตาย แถมยังใส่ร้ายว่าคำแก้วเป็น....”
“เป็นงูผีใช่มั้ยจ๊ะ”
“ใช่ แต่พี่ไม่เชื่อหรอก คำแก้วเป็นเมียพี่ จะเป็นงูผีงูปีศาจได้ยังไง คำแก้วบาดเจ็บตรงไหนมั่งหรือเปล่า ไหนให้พี่ดูซิ พี่จะทายาให้” ทศพลดูตามเนื้อตัวคำแก้ว ไม่เห็นแม้กระทั่งรอยแผลเท่าแมวข่วน ค่อยโล่งใจ
“คำแก้วดวงแข็ง ไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอกจ้ะ พี่อย่าห่วงเลย”
“พี่จะเข้าเมืองไปแจ้งความจับพวกมัน ข้อหาทำร้ายร่างกาย จะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด ลากคอพวกมันเข้าคุกให้ได้”
“ไม่มีประโยชน์หรอก กำนันแย้มเป็นคนกว้างขวาง มีอิทธิพลมาก พี่จะพลอยเดือดร้อนเสียเปล่าๆ“
“ขึ้นไปคุยกันบนบ้านเถอะคำแก้ว ยุงกัดพี่ขาลายหมดแล้ว”
“พี่......คำแก้วขอไปหาแม่ก่อนได้มั้ย ป่านนี้แม่คงเป็นห่วงคำแก้วจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ คำแก้วไปเถอะ แล้วรีบกลับมาหาพี่นะ พี่คิดถึงคำแก้วใจจะขาดอยู่แล้ว“ ทศพลหอมหน้าผากคำแก้วด้วยความรักและทะนุถนอม
คำปองนั่งเก็บเสื้อผ้าคำแก้วใส่หีบ แต่พอหันกลับมาก็ตะลึง เมื่อเห็นคำแก้วยืนอยู่
คำแก้วโผเข้ากอดแม่ทั้งน้ำตา “แม่!!”
คำปองลูบหน้าตา เนื้อตัวคำแก้วด้วยมือสั่นเทา “คำแก้ว!! นี่เอ็งจริงๆ เหรอเอ็งยังไม่ตายจริงๆ เหรอ”
“จ้ะแม่ ฉันยังไม่ตาย”
“เป็นไปได้ยังไง ในเมื่อข้าเห็น..เห็นเอ็ง...”
“มีคนช่วยฉันไว้...ชะตาของฉันคงยังไม่ถึงฆาต”
คำปองทั้งดีใจทั้งโล่งอกที่ได้คำแก้วกลับคืนมา “แล้วนี่เอ็งจะทำยังไง พ่อพลเขารู้รึยัง”
“ฉันไปหาพี่พลมาแล้ว ถึงมาลาแม่"