บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 11

กำนันแย้ม หมออ่วม กอ และลำเจียก สุมหัวหารือกันอยู่ บรรยากาศตึงเครียด

“ปั๊ดโธ่เว๊ย! ไอ้พวกคนเมืองมันรอดตัวไปได้” กำนันแย้มหัวเสียสุดๆ

“แถมชาวบ้านยังเชื่อว่านังคำแก้วไม่ใช่เจ้าแม่นาคีอีก แบบนี้หนทางที่เราจะกำจัดพวกมันก็ยิ่งยาก” กอไม่สบอารมณ์

“ถึงคราวนี้มันจะรอด แต่ความจริงก็คือความจริงอยู่วันยังค่ำ สักวันข้าจะต้องกระชากหน้ากากนังงูผีนั่นออกมาให้ได้ มันจะต้องชดใช้สิ่งที่มันทำกับไอ้เลื่องลูกข้า” กำนันแย้มเคียดแค้น

“คิดแล้วก็หมั่นไส้ เพราะไอ้เทวรูปตัวต้นเหตุนี่นัก ฉันล่ะอยากจะทุบมันให้แหลกเป็นชิ้นๆ ยิ่งดูก็ยิ่งเหมือนอีนังคำแก้ว” ลำเจียกจ้องไปยังเทวรูปเจ้าแม่นาคี ที่ละม้ายคล้ายคำแก้วอย่างกับแกะ

หมออ่วมโพล่งขึ้นมา “เทวรูปนี่ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับนังคำแก้วและเจ้าแม่นาคี”

กอหวาดๆ “เห็นแล้วข้าขนลุกซู่ตั้งแต่ท้ายทอยยันหน้าแข้ง เอากลับไปคืนที่ถ้ำใต้เทวาลัยตามเดิมเถอะ”

หมออ่วมตวาด“ไม่ได้! ถ้าเอาเทวรูปตัวแทนนังเจ้าแม่กลับไปไว้ที่เดิม ก็เหมือนปล่อยเสือเข้าป่า ปล่อยปลาลงน้ำ เราจะยิ่งหาทางกำจัดมันยากขึ้น”

“โอ๊ย....ไอ้นั่นก็ไม่ดี ไอ้นี่ก็ไม่ได้ จะให้เก็บไว้ดูเล่นหรือไง” ลำเจียกโวยวาย

“เทวรูปเป็นสัญลักษณ์ของเจ้าแม่นาคี ทางเดียวที่จะทำลายเจ้าแม่ได้ก็ต้องทำลายเทวรูปนี่ซะ!” หมออ่วมมองไปที่เทวรูปเจ้าแม่นาคีอย่างมุ่งร้าย

กำนันแย้มมองตามอย่างเห็นด้วย

ทศพลกลับมาที่บ้าน เจอคำปองที่ดักรออยู่  “โล่งอกไปทีที่คุณปลอดภัย”

“ต่อไปนี้พวกชาวบ้านจะได้เลิกงมงายเรื่องเจ้าแม่นาคีกันซะที”

“คุณรอดชีวิตมาได้ก็ไม่ได้หมายความว่าเจ้าแม่นาคีเป็นเรื่องเหลวไหล บางทีดวงชะตาคุณอาจจะยังไม่ถึงฆาตก็ได้”

ทศพลมองหา “คำแก้วล่ะครับ”

“ตั้งแต่มันกลับจากเทวาลัยก็ดูท่าทางแปลกๆ ถามคำก็ตอบคำ น้าถามจริงๆ เถอะ มีเรื่องอะไรกันรึเปล่า ?”

ทศพลชะงักไป อย่างรู้สึกผิด อ้ำอึ้ง ไม่รู้จะตอบคำปองยังไง