บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 11 หน้า 4
พระจันทร์ส่องสว่างกลางท้องฟ้า เมฆเคลื่อนมาบดบัง ทศพลนอนก่ายหน้าผากครุ่นคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างไม่สบายใจ
“คิดอะไรอยู่วะไอ้พลหรือว่าแกยังตื่นเต้นตอนลงไปในถ้ำจนนอนไม่หลับ” วันชนะเอ่ยถาม
“ถามจริงๆ เหอะ แกรอดคมเขี้ยวเจ้าแม่นาคีมาได้ยังไงวะ” ประกิตสงสัยอยากรู้
“ในถ้ำนั่นไม่ได้มีเจ้าแม่นาคีหรือภูตผีปีศาจอย่างที่พวกชาวบ้านเชื่อกันจะมีก็แต่....” ทศพลคิดถึงตอนที่อยู่กับเจ้าแม่นาคีในถ้ำเนรมิต
ประกิตโพล่งถามขึ้นมา “งูยักษ์! งูยักษ์ที่เราเคยเจอใช่มั้ยวะ !”
“ก็คงเป็นพวกงูเหลือมหรือไม่ก็งูหลาม” ทศพลตอบติดตลก
“ต่อให้ในถ้ำไม่มีเจ้าแม่นาคี แล้วแกรอดงูเงี้ยวพวกนั้นมาได้ยังไง” สมมาตรยังคาใจ
ทศพลนึกถึงตอนที่กำลังถูกฝูงงูรุมทำร้าย แต่แล้วจู่ๆ แสงสว่างก็ปรากฏขึ้น พร้อมการปรากฏตัวของเจ้าแม่นาคี ฝูงงูเลื้อยหนีไปอย่างรวดเร็ว “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
เชษฐ์รีบถาม “เจอร่องรอยอาจารย์ทัศนัยบ้างมั้ย”
“ฉันเห็นอาจารย์อยู่ในถ้ำนั่น แต่พอฉันตาม อาจารย์ก็หายตัวไป”
“แกแน่ใจนะว่าอาจารย์ตัวเป็นๆ ไม่ใช่ผะ..ผะ..ผะ....ผี!!” วันชนะหวั่นๆ
“ถ้ำนั่นลึกมาก คดเคี้ยวสลับซับซ้อนคล้ายรวงผึ้ง น่าจะมีโพรงทะลุถึงกันได้หมด บางทีอาจารย์อาจจะหลงทางในถ้ำก็ได้ ขนาดฉันเองยังหลงไปเจอ...” ทศพลอ้ำอึ้ง
สมมาตรสงสัย “เจออะไรวะ”
“เมืองเนรมิต!”
ทุกคนต่างพูดพร้อมกันด้วยความแปลกใจ “เมืองเนรมิต !!!”
“ใช่ ที่นั่นสวยมาก สวยราวกับเมืองในฝัน มีสระมรกตที่น้ำใสราวกับกระจก มีผลไม้ประหลาดที่ชื่อนมพระธรณี ทุกอย่างที่นั่นดูวิจิตรพิสดารไปหมด”
สมมาตรดักคอ “ในถ้ำร้างใต้เทวาลัยที่เก่าแก่โบราณเป็นพันๆ ปีนั่นน่ะนะ ฉันว่าแกตาฝาด...ฝันไป...หรือไม่ก็เป็นภาพลวงตา!”
“เมืองเนรมิตเอย สระมรกตเอย นมพระธรณีเอย แกเมายากันยุงหรือเปล่าวะ ถึงได้ละเมอเห็นเมืองในเทพนิยายอะไรนั่น” ประกิตขำ
“บางทีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในถ้ำอาจดลบันดาลให้แกเห็นภาพนั้นก็ได้” เชษฐ์เชื่อที่ทศพลบอก
ทศพลนิ่งไปอย่างคิดไม่ตก