บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 11 หน้า 5
เทวรูปเจ้าแม่นาคีตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางแสงจันทร์ หมอกลงจัดเหมือนอยู่ในความฝัน
กำนันแย้มเดินเข้ามาหยุดยืนหน้าเทวรูปเจ้าแม่นาคี มองอย่างท้าทาย “ต่อให้กูต้องตาย ก็ไม่มีวันยอมรามือแน่ เจ้าแม่อุบาทว์อย่างมึงจะต้องไปชดใช้บาปกรรมที่ทำไว้ในนรก” ทันใดนั้น เทวรูปเจ้าแม่นาคีกลับกลายร่างเป็นงูใหญ่น่ากลัว กำนันแย้มตกใจตาเหลือกกับภาพตรงหน้าจนผงะหงายหลังล้มลงไปบนพื้น พยายามถอยหนีแต่มือขาแทบขยับไม่ได้เพราะความกลัวถึงขีดสุด ร้องเรียกให้คนช่วย “ช่วยด้วยย..ช่วยข้าด้วย”
งูเจ้าแม่นาคีพุ่งเข้ารัดร่างกำนันแย้มไว้ กำนันแย้มดิ้นรนขัดขืน แต่ก็แทบทำอะไรไม่ได้ เริ่มหายใจไม่ออก งูเจ้าแม่นาคีชูคอขึ้นก่อนจะพุ่งเข้าฉกกำนันแย้มอย่างเร็ว กำนันแย้มร้องลั่นด้วยความตกใจ
กำนันแย้มร้องโวยวาย ดิ้นจนตกเตียงลงไปนอนโอดโอยกับพื้นกระดาน “อ๊ากกกกก!! โอยยยยยย......” กำนันแย้มตัวสั่นเทิ้มเหงื่อแตกซิกๆ เต็มหน้าเต็มตัว มองไปรอบๆ ห้อง เห็นว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงจึงค่อยโล่งใจ “นังงูผี ! มันตามมาราวีถึงในความฝัน” กำนันแย้มเห็นตัวเองมือไม้สั่น พยายามบังคับมือตัวเองให้หยุดสั่นแต่ก็หยุดไม่ได้ ตาค้าง อ้าปากหวอ ช็อคสุดๆ
เช้าวันใหม่ กำนันแย้มนั่งอยู่ตรงหน้าหมออ่วมอาการสั่นเทิ้มเป็นลูกนกตกน้ำไปทั้งร่างยังไม่หายไป หมออ่วมนั่งทางใน สักพักก็ลืมตาโพลง ก่อนรู้สึกถึงพลังอาฆาตรุนแรงที่ซัดใส่ร่างจนผงะหงายหลังไป
กอซัก “กำนันเป็นอะไรกันแน่หมออ่วม ถึงได้สั่นเป็นสันนิบาตลูกนกแบบนี้”
หมออ่วมอธิบาย “แรงอาฆาตของเจ้าแม่นาคีรุนแรงมาก มันคงมาสั่งสอนที่กำนันคิดทำลายเทวรูปนั่น”
กำนันแย้มวิตก “นี่ข้าจะต้องทนอยู่ในสภาพแบบนี้ไปจนตายน่ะเหรอ”
“ตราบใดที่ยังทำลายเทวรูปนั่นไม่ได้ ก็อาจจะต้องเป็นอย่างนั้น” หมออ่วมสีหน้าหนักใจ
กำนันแย้มลั่นวาจา “ข้าจะต้องหาทางทำลายเทวรูปกาลีนั่นให้ได้!”
หมออ่วมคิดหนัก แต่ก็ยังไม่รู้วิธี “ถ้ายังหาทางทำลายมันไม่ได้ ก็ต้องสะกดมันเอาไว้ก่อน”
“สะกดมันยังไง หมออ่วม” กออยากรู้
หมออ่วมยิ้มมุมปาก มั่นใจว่าวิธีนี้จะช่วยกำนันแย้มให้หายได้
วันชนะตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่ทศพลบอก “ว่าไงนะ แกจะไปขโมยเทวรูปที่บ้านกำนันแย้ม!!”
“ฉันสังหรณ์ใจว่ากำนันแย้มจะต้องหาทางทำลายมันเพราะเชื่อว่าเทวรูปนั่นเป็นตัวแทนของเจ้าแม่นาคี”
สมมาตรไม่เห็นด้วยกับทศพล “เสี่ยงชีวิตไปขโมยรูปปั้นครึ่งคนครึ่งงูนั่น มันคุ้มกันเหรอวะ”
“ฉันรับปากอาจารย์ทัศนัยว่าจะช่วยดูแลเทวรูปนั่น แต่ฉันก็ทำไม่ได้” เพื่อนๆ ทุกคนต่างหนักใจ ทศพลรบเร้า “สมบัติของชาติอายุเป็นพันๆ ปีกำลังจะถูกทำลาย พวกแกทนได้เหรอวะ ถ้าพวกแกไม่ช่วย ฉันไปคนเดียวก็ได้”
วันชนะตกลงใจ “เอาวะ ! ไหนๆ ก็ไหนๆ เป็นไงเป็นกัน”
ทศพลค่อยยิ้มออกที่เพื่อนๆ ยอมช่วย