บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 21 หน้า 11
ชาวบ้านต่างแซ่ซ้องในพระมหากรุณาธิคุณ ต่างเฮโลถือมีดลงไปจ้วงแทงแย่งเนื้อปลาไหลเผือกกันวุ่นวาย นางกำนัลคำปองที่ยืนปะปนอยู่ในกลุ่มนางกำนัลรีบเบือนหน้าหนี ไม่กล้ามองภาพตรงหน้าเพราะเกิดความเวทนาสงสารขึ้นมาจับใจ ส่วนเคนก็สองจิตสองใจ พะว้าพะวงใจหนึ่งก็อยากกินเนื้อปลาไหลเพราะคำอวดอ้างสรรพคุณของเจ้าอินทร์
นาคีกำลังนั่งบำเพ็ญเพียรภาวนาอยู่บนแท่นศิลาลืมตา ตาไหลพราก “อรุณกุมาร ลูกแม่!!!”
นาคีผุดลุกขึ้นจากแท่น แต่เลื่อมประภัสและฉัตรสุดาเข้ามาขวาง
เลื่อมประภัสอ้อนวอน “อย่าเจ้าข้า !ท่านท้าวมีรับสั่งห้ามมิให้เจ้านางน้อยออกจากที่นี่เด็ดขาด”
“แต่พวกมันฆ่าลูกข้า หัวใจคนเป็นแม่อย่างข้า จักทนนิ่งดูดายได้เยี่ยงไรมันพรากลูกไปจากอกข้า มันก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิต ตายตกไปตามกัน” นาคีฟูมฟายเคียดแค้น
ฉัตรสุดาเตือน “หากฝ่าฝืนรับสั่งท่านท้าว เจ้านางน้อยอาจได้รับโทษทัณฑ์นะเจ้าข้า”
นาคีไม่สน “ข้าไม่กลัว ต่อให้ข้าต้องทนทุกข์ทรมานแสนสาหัส ข้าก็ยอม”
นาคีดวงตาแดงก่ำด้วยความโกรธแค้น จนบริวารทั้งสองต่างหวาดกลัว
หอคำมรุกขนคร อี่ บา เดินนำพวกวิเสทในห้องเครื่องแล่เนื้อปลาไหลเผือกแจกจ่ายให้กับเหล่านางกำนัล นางกำนัลคำปองยืนมองอยู่อย่างไม่สบายใจ
อี่หันมาเห็นนางกำนัลคำปองพอดี “เจ้าอินทร์บอกว่าเนื้อปลาไหลเผือกเป็นยาอายุวัฒนะ กินแล้วจักมิรู้แก่มิรู้เฒ่าชาวเมืองต่างกลุ้มรุมแย่งเนื้อปลาไหลเผือกจนแทบฆ่ากันตาย”
“เจ้าน่ะ ! ยืนบื้ออยู่ได้ รีบมาเอาปลาไหลเผือกนี่ไปกินซะสิ” บายื่นเนื้อปลาให้
คำปองรีบปฏิเสธ “ข้ากินไม่ลง เจ้าเอาส่วนแบ่งของข้าไปปันให้คนอื่นเถิด”
อี่ไม่พอใจ “พระบาทเจ้ามีเมตตาแบ่งเนื้อปลาไหลเผือกแจกจ่ายชาวมรุกขนคร เจ้ายังกล้าอวดดี ไม่กินอีกกระนั้นรึ”
คำปองอธิบาย “ข้าสงสาร นึกเวทนาปลาไหลเผือกตัวนั้น จนกินเนื้อมันไม่ลง”
“โง่เง่า ! ไม่กินก็ไม่ต้องกิน เอาส่วนแบ่งของมันมาให้ข้า ข้ากินเอง” บาดึงเนื้อปลากลับ
“แบ่งข้าด้วยสิโว้ย”
อี่กับบา ต่างแย่งส่วนแบ่งจากชิ้นปลาเผือกส่วนของคำปองกันวุ่นวาย นางกำนัลคำปองมองด้วยความสลดใจ
ทหารไขเปิดประตูคุก แม่ทัพไชยสิงห์และเหล่าเสนาทั้งสี่ถูกล่ามโซ่ตรวนอยู่ ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลจากการถูกแม่ทัพมรุกขนคร (เลื่อง) ทรมาน ขุนวังและมหาอำมาตย์เดินเข้ามาทหารที่ตามมาเอาเนื้อปลาไหลเผือกย่างเข้ามายื่นให้แม่ทัพมรุกขนคร