บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 21 หน้า 12
แม่ทัพมรุกขนครหยิบชามปลาไหลเผือกโยนลงตรงหน้าแม่ทัพไชยสิงห์ "เนื้อปลาไหลเผือก พระบาทเจ้าประทานปลอบใจเชลยศึกแพ้สงครามเยี่ยงพวกเจ้ากินซะ ถือว่าเป็นอาหารมื้อสุดท้ายก่อนตาย”
แม่ทัพไชยสิงห์มองชามปลาไหลเผือกนิ่ง แววตาคั่งแค้น ก่อนปัดชามทิ้ง “ข้าไม่กิน!”
ชามกลิ้งไปหยุดอยู่ที่พระบาทของพระเจ้านิรุทธราชที่ดำเนินเข้ามาพอดี “เจ้านี่มันโง่จริงๆ ชาวเมืองข้าต่างเฉลิมฉลองชัยชนะเหนืออริราชศัตรูด้วยการกินเนื้อปลาไหลเผือกกันถ้วนหน้า ข้าอุตส่าห์เมตตาให้เชลยอย่างเจ้า แต่เจ้ากลับปฏิเสธไม่ไยดี ปัตตนครพินาศย่อยยับก็เพราะมีแม่ทัพโง่เง่าอย่างเจ้านี่เอง”
แม่ทัพไชยสิงห์มองสบตาพระเจ้านิรุทธราชอย่างสาปแช่ง เหล่าเสนาทั้งสี่พลอยแค้นไปด้วย “ข้ายอมเป็นคนโง่ดีกว่าเป็นคนอำมหิต กระหายสงคราม จิตใจโหดร้ายยิ่งกว่าสัตว์ป่าเยี่ยงเจ้า องค์นิรุทธราช”
พระเจ้านิรุทธราชโกรธจัด ยังไม่เคยมีใครกล้าหยามหมิ่นพระเกียรติมากถึงเพียงนี้ “ทหาร! ลากตัวมันไปตัดหัวที่ลานหน้าเทวาลัยบัดเดี๋ยวนี้ กูจักเอาเลือดมันเซ่นสังเวยผีหลวงที่ปกปักรักษามรุกขนคร !!”
พระเจ้านิรุทธราชเดินโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกไป แม่ทัพไชยสิงห์มองตาม อย่างทำใจยอมรับแล้วใจชะตากรรม
แม่ทัพไชยสิงห์/ เสนาทั้งสี่ถูกผูกไว้กับหลักประหาร ทุกคนสีหน้าสงบไม่หวั่นเกรงต่อความตาย พระเจ้านิรุทธราชส่งสัญญาณกับมหาอำมาตย์ให้เริ่มทำพิธีประหาร เพชฌฆาตร่ายรำก่อนลงดาบตัดหัวแม่ทัพไชยสิงห์และเสนาทั้งสี่
แม่ทัพไชยสิงห์หลับตาลงตั้งจิตอธิษฐานคิดถึงนาคี “ข้าแจ้งแก่ใจตัวเองแล้ว ไม่ว่าเจ้าจักเป็นมนุษย์ เป็นนาค หรือเป็นอันใดก็ตาม ข้าก็รักเจ้า รักเจ้าเพียงผู้เดียว เกิดชาติหน้าฉันใด ขอให้ข้าได้ครองคู่กับเจ้าทุกภพทุกชาติ…”
สิ้นคำอธิษฐาน เพชฌฆาตก็ลงดาบตัดหัวแม่ทัพไชยสิงห์เลือดพุ่งกระฉูดแดงฉานทั่วทั้งลานประหาร เหล่าเสนาทั้งสี่ถูกฟันคอขาดสะบั้นตามแม่ทัพไชยสิงห์
ที่หน้าต่างบ้านคำปองถูกตีด้วยแรงลมกระแทกดังปัง ! เมฆดำทะมึนเคลื่อนผ่านไปแล้ว คำแก้วหลุดจากภวังค์ตัวชาดิก สั่นเทาด้วยความกลัว
คำปองเข้ามาเขย่าตัวคำแก้ว “คำแก้ว เอ็งเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงได้หน้าซีด มือไม้เย็นเฉียบอย่างนี้”
“แม่... ฉันเห็น....” คำแก้วละล่ำละลัก
“เห็นอะไร”
“เห็นฉัน เห็นคุณทศพล เห็นแม่ เห็นทุกคนในอดีตชาติ ทุกคนแต่งตัวประหลาดเหมือนอยู่ในยุคขอม”
“เหลวไหล ! เอ็งไม่ใช่ผู้วิเศษ จะระลึกชาติได้ยังไง”
“ฉันเห็นจริงๆ นะแม่ ชาติที่แล้วฉันเคยเป็นพญานาค !”
สีหน้าคำปองตกใจไม่น้อย สีหน้าท่าทางของคำแก้วชวนให้เชื่อว่าเป็นเรื่องจริง “มันก็แค่ภาพลวงตา ลืมมันไปซะ อย่าเล่าให้ใครฟังเด็ดขาดโดยเฉพาะผัวเอ็ง เขาจะหาว่าเอ็งบ้าเอา” คำปองพูดจบก็เดินไป แสร้งทำทีเป็นไม่สนใจ
ส่วนคำแก้วยังอกสั่นขวัญแขวน ภาพยังคงติดตา ว่ายวนในหัว ที่มุมลับตา คำปองอดมองคำแก้วด้วยความเป็นห่วงไม่ได้