บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 21 หน้า 4
“กะอีแค่สัตว์เลื้อยคลานชั้นต่ำ ถ้ามันทำอะไรพวกเราได้ คงทำไปนานแล้ว”
บุญส่งปรามพิมพ์พร “มีสติหน่อยสิยัยพิมพ์ นังปีศาจงูขาวพิษสงมันรอบตัว เมื่อ 19 ปีก่อนมันทำให้พ่อเสียขาไปแล้วข้างนึง พ่อไม่อยากเสียแกไปอีกคน”
พิมพ์พรเถียงไม่ออก เดินกระทืบเท้าปึงปังออกไปมีเจิดนภาเดินตาม
“ตั้งแต่ดาบเหล็กไหลถูกไอ้ทศพลโยนทิ้งน้ำ ไอ้หมออ่วมก็เอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน กลัวนังงูผีมันจะกลับมาแก้แค้นจนขี้ขึ้นสมอง ผมยังมองไม่เห็นใครที่จะช่วยเราปราบอีคำแก้วมันได้” กำนันแย้มวิตก
“ยังมีอีกคนที่พอจะช่วยเราได้...” บุญส่งคิดถึงเมืองอินทร์จอมขมังเวทย์ขึ้นมาทันที
บุญส่งพากำนันแย้มมาหาเมืองอินทร์ที่ป่าช้า
เมืองอินทร์แค่นหัวเราะ “ไอ้หมออ่วมมันสิ้นท่าแล้วรึไง พวกเอ็งสองคนถึงได้บากหน้ามาอ้อนวอนข้า”
“ผมมองไม่เห็นใครแล้วจริงๆ นอกจากพ่อหมอเมืองอินทร์เท่านั้น” บุญส่งท่าทีอ่อนลง
“ถ้าพ่อหมอปราบนังงูผีได้ ข้าจะเกณฑ์ลูกบ้านมาปลูกอาศรมหลังงามให้พ่อหมอ เอาให้ใหญ่กว่าที่นาคหนีก็ยังได้” เมืองอินทร์นึกขำในข้อเสนอของกำนันแย้ม “ข้ารักสันโดษ ลาภยศเงินทองข้าไม่ต้องการ ข้าอยากได้แค่อย่างเดียวเท่านั้น ก็คือหนังนังงูเผือก !”
“มีวิธีไหนที่จะกำจัดมันได้อย่างสิ้นซากบ้างพ่อหมอ” บุญส่งไต่ถาม
“ข้าต้องการสื่อวัตถุเพื่อทำพิธีปราบนางงูขาว”
กำนันแย้มสงสัย “สื่อวัตถุ ? อะไร ?”
“อะไรก็ได้ที่มีพลังปีศาจของมันสถิตอยู่”
กำนันแย้มเอามือลูบคาง กลอกตาคิดนึกถึง
ตอนกำนันแย้มเห็นเทวรูปเจ้าแม่นาคีกลายเป็นงูพุ่งเข้ามารัดตัวเอง
“เทวรูปเจ้าแม่นาคี !” กำนันแย้มนึกขึ้นได้
“เทวรูปอะไร ข้าเคยเห็นหรือเปล่า” บุญส่งแปลกใจ
“เทวรูปครึ่งคนครึ่งงู ข้าเคยฝันเห็นงูเผือกหัวหงอนพุ่งออกมาจากเทวรูปนั่น แต่ตอนนี้มันจมน้ำหายไปแล้ว”
“มันจมอยู่ที่ไหน พาข้าไปเดี๋ยวนี้” เมืองอินทร์ตาวาว สนใจขึ้นมาทันที
กำนันแย้มพาเมืองอินทร์มายังริมฝั่งแม่น้ำโขง แล้วชี้มือลงไปกลางน้ำ “โน่น ! มันจมอยู่ตรงกลางแม่น้ำโน่น !”
เมืองอินทร์เดินเข้ามาหยุดยืนมองจุดที่กำนันแย้มชี้นิ้วไปอย่างหมายมาด เมืองอินทร์ถอดเสื้อ ขมวดผ้านุ่งถกเขมร รัดให้แน่น เตรียมตัวลงไปงม
บุญส่งงง “พ่อหมอจะทำอะไร”
เมืองอินทร์หันมาตวาด “ถามโง่ๆ ก็ดำลงไปงมสิวะ”