บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 15 หน้า 3
ชบายกมือห้ามปลอบลำเจียก “ใจเย็นก่อนเถอะน่า คุณทศพลอาจกำลังหาทางมาที่นี่อยู่ก็ได้”
“ไม่รงไม่รอมันแล้ว ฉันจะกลับดอนไม้ป่า!” ลำเจียกลุกขึ้นกำลังจะเดินออกไป เห็นทศพลยืนอยู่ที่หน้าบันไดเรือน “คุณทศพล!” ลำเจียกเห็นทศพลก็ตาวาว นึกชื่นชมอาคมของเมืองอินทร์ช่างศักดิ์สิทธิ์แท้!
เรือมาเทียบท่าที่ท่าน้ำตำบลนาคหนี คำแก้วก้าวเท้าขึ้นท่าน้ำก็เซจะล้มคำแก้วฝืนจะเดินต่อ แต่กลับแทบทรงตัวยืนไม่ได้ เหมือนโลกหมุน คำแก้วทรุดลงที่ท่าน้ำ สภาพกะปลกกะเปลี้ยด้วยอิทธิฤทธิ์คำสาปของมหาฤาษี“นี่มันอะไรกัน เรี่ยวแรงของเราหายไปไหนหมด” คำแก้วสีหน้าซีดเซียว ไร้เรี่ยวแรง สับสน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัว
เมืองอินทร์เล่าประวัตินาคหนีให้ชบากับซ่อนกลิ่นฟัง
“ถ้านังงูผีมันรู้ว่าพวกเรามาสุมหัวกันอยู่ที่นี่ต้องตามมาฆ่าพวกเราแน่ๆ” ชบาท่าทีหวาดกลัว
“ที่นาคหนี ไม่ว่างูเจ้าแม่นาคีหรืองูตัวไหน ก็ไม่กล้าโผล่หัวเข้ามาทั้งนั้น” เมืองอินทร์ปลอบ
ซ่อนกลิ่นสงสัย “ทำไมล่ะจ๊ะพ่อหมอ”
เมืองอินทร์เล่าความเป็นมา “มีตำนานเล่าว่า ธิดาพญานาคตัวหนึ่งลำพองใจในความงามของตนจึงคิดลองดี ยั่วยวนมหาฤาษีผู้มีฌานแก่กล้าหวังทำลายตบะ แต่มหาฤาษีมิได้หลงใหลไปกับความงามของนาง จึงสาปแช่งห้ามไม่ให้นางนาคและบริวารเข้ามาในอาณาบริเวณนี้เด็ดขาด ตำบลนี้ถึงได้ชื่อว่านาคหนี”
“แล้วถ้ามันบ้าระห่ำบุกมาที่นี่ล่ะ” ชบาเกรงๆ
“มันก็จะกะปลกกะเปลี้ย อ่อนแรง ไร้พิษสง เจอเมื่อไหร่ ก็ฆ่ามันได้เมื่อนั้น”
ชบากับซ่อนกลิ่นได้ยินเมืองอินทร์แล้วค่อยอุ่นใจ
คำแก้วพยายามเดินโซซัดโซเซมาถึงกลางตลาด แต่แล้วก็ทนไม่ไหว เข่าอ่อนล้มพับไป
หญิงชาวบ้านนางหนึ่งเห็นคำแก้วหน้าซีดเซียวอ่อนแรงก็เข้ามาช่วย “แม่หนู !! ตายแล้ว... ไปยังไงมายังไงล่ะลูก”
“ฉันมาจากดอนไม้ป่า” คำแก้วเสียงเบาเหมือนเรี่ยวแรงจะหมดไปทุกที
“โถ....มาตั้งไกล แล้วเอ็งมาทำอะไรที่นาคหนีเล่า”
“มาตามหาผัว น้าเห็นผัวฉันบ้างมั้ยจ๊ะ”
“ผัวเอ็งน่ะใคร รูปร่างหน้าตาเป็นยังไงล่ะ” หญิงชาวบ้านสงสารคำแก้วจับใจ
ทศพลกอดลำเจียกไว้ในอ้อมอก
ลำเจียกออเซาะ “คุณทศพลมาหาลำเจียกแบบนี้ นังคำแก้วมันไม่ว่าเอาหรือ”
“คำแก้ว? ใครกัน?”
ลำเจียกนึกงงที่ทศพลไม่รู้จักคำแก้ว “ก็นังคำแก้ว เมียงูของคุณไง”