บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 15 หน้า 5

“ถ้าอะไร?”

“ถ้าคุณพิสูจน์ให้ผมเห็นว่าคุณรักผม เท่ากับที่ผมรักคุณ” ทศพลจะปล้ำจูบลำเจียก หวังบรรเลงเพลงรักอีกรอบ

ลำเจียกกลัวทศพลจะเบื่อซะก่อน เลยทำบ่ายเบี่ยง ยั่วอารมณ์ “ลำเจียกเพลียแล้ว เอาไว้ค่อยพิสูจน์วันหลังดีกว่า”

ลำเจียกรีบลุกขึ้น ฉวยผ้าผ่อนขึ้นมาห่มกายแล้วรีบเดินออกไป ยั่วให้ทศพลตาม ทศพลมองตามลำเจียก แววตาลุ่มหลง ก่อนจะลุกตามลำเจียกไป

คำแก้วดั้นด้นตามหาทศพลจนกระทั่งมาถึงหน้าบ้านญาติของชบา ทศพลนั่งเหม่อลอย ไม่ได้สติอยู่ที่แคร่หน้าบ้าน ร่างกายซูบผอม หน้าดำคล้ำ

คำแก้วเห็นสีหน้าทศพลก็ตกใจ “พี่พล.... แค่เพียงไม่กี่วัน ทำไมพี่ถึงได้เปลี่ยนไปถึงขนาดนี้”

ทศพลนั่งโคลงตัวปากพร่ำเพ้อหา “ลำเจียก.... ลำเจียกของพี่....”

“กลับบ้านเราเถอะนะพี่ คำแก้วจะพาพี่กลับบ้านเอง” คำแก้วค่อยๆ ประคองทศพลที่แววตาเลื่อนลอยด้วยอำนาจยาเสน่ห์ ไม่รู้เรื่องรู้ราว

ทันใดนั้น ลำเจียกก็เข้ามากระชากแขนคำแก้ว ผลักจนล้ม “มึงจะเอาผัวกูไปไหน อีคำแก้ว”

“ฉันมาตามผัวฉันกลับบ้าน”

“เอ๊ะ อีนี่ ! มึงก็เห็นอยู่เต็มสองตา ว่าคุณทศพลเป็นผัวกู อุตส่าห์มาถึงนาคหนี มึงยังกล้าตามมาราวีกูอีกเหรอ” “คุณทศพลเป็นของฉัน แกนั่นแหละที่แย่งเขาไปจากฉัน ทำเสน่ห์เล่ห์กลใส่เขาจนมีสภาพเป็นแบบนี้”

ชาวบ้านนาคหนีเข้ามามุงดูสองสาวทะเลาะกัน

“ต๊ายยยยย.....น้อยๆ หน่อย ไม่อายปากก็อายชาวบ้านที่นี่บ้าง ถ้าเขาไม่รักกู เขาจะซมซานมาหากูถึงที่นาคหนีนี่เหรอ ต้องให้สาธยายให้ฟังมั้ยว่าทำอะไรกันมั่ง” ลำเจียกด่ากราด

“หน้าด้านที่สุด !” คำแก้วด่ากลับทนไม่ไหว

ลำเจียกโกรธจัดตบคำแก้วเต็มแรง เพี๊ยะ!! คำแก้วทั้งเจ็บทั้งอาย ได้แต่มองลำเจียกอย่างไม่พอใจ แต่ไม่มีแรงสู้ แค่ยืนยังแทบไม่ไหว

“มึงนั่นแหละหน้าไร้ยาง ตู่ว่าผัวคนอื่นเป็นผัวตัวเอง เจ้าข้าเอ๊ย... ใครไม่เคยเห็นคนหน้าด้านหน้าทน ก็เร่เข้ามาดูหน้านังนี่มันเอาไว้” ลำเจียกตะโกนด่าลั่น

ชาวบ้านกลุ้มรุมเข้ามาจับกลุ่มซุบซิบนินทาคำแก้ว ซ่อนกลิ่น ชบาที่เข้ามาเห็นชาวบ้านยืนมุงกันอยู่ก็รีบเข้ามามุงด้วย

คำแก้วไม่สนใจ แต่ยอมเสียทศพลไปไม่ได้ พยายามเฮือกสุดท้ายเข้าไปดึงทศพลมาจากลำเจียก “ปล่อยผัวกูเดี๋ยวนี้นะ” คำแก้วจับมือทศพลไว้แน่น “พี่พล..ฉันคำแก้ว เมียพี่ไง พี่ลืมคำแก้วแล้วเหรอกลับบ้านเราเถอะนะพี่”

ทศพลมองสบตาคำแก้ว พลังความรักคำแก้วเหมือนจะดึงทศพลหลุดพ้นจากมนต์เสน่ห์ของเมืองอินทร์ได้ “คำแก้ว....”

ลำเจียกช็อก / คำแก้วยิ้มดีใจ ลำเจียกเอื้อมมือไปกระชากทศพลกลับมา