บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 16 หน้า 11

“ไม่ใช่อย่างที่ข้าคิด แล้วมันหมายความว่าอย่างไร ข้าอุตส่าห์เฝ้ารอท่าน เป็นห่วงท่าน แต่ท่านกลับลืมข้าจนหมดสิ้น ท่านทวนคำสัตย์สาบานที่เคยให้ไว้กับข้า ข้าไม่น่าหลงเชื่อท่านเลย” นาคีน้ำตาไหล หันหลังจะวิ่งหนีไป

แม่ทัพไชยสิงห์รั้งไว้ “ฟังข้าก่อนแม่นางไม้ ข้ารักเจ้าคนเดียว รักเจ้าเท่าชีวิต ข้าไม่เคยคิดนอกใจเจ้าเลย ไม่เคยแม้แต่จักชายตาแลหญิงอื่น”

แม่ทัพไชยสิงห์เข้ามา แต่นาคีถอยหนี “พอที ความรักระหว่างท่านกับข้าไม่มีวันเป็นจริงได้ ลาก่อน.... ไชยสิงห์”

นาคีตัดใจจากแม่ทัพไชยสิงห์วิ่งหนีไป แม่ทัพไชยสิงห์วิ่งตามไปจนกระทั่งถึงสระน้ำ ไม่เห็นร่างนาคีเสียแล้ว หายไปคล้ายล่องหน “แม่นางไม้ !!!!”

แม่ทัพไชยสิงห์เสียใจสุดซึ้ง รู้สึกเหมือนของรักหลุดลอยหายไปจากชีวิต ที่ผิวน้ำในสระกระเพื่อมพราย เป็นวงกว้าง

นาคีกลับมาที่ถ้ำ ร้องไห้สะอึกสะอื้น ท้าวศรีสุทโธนาคปรากฏกายขึ้น

“เจ้าปู่....”

“ข้าเตือนเจ้าแล้ว นาคกับมนุษย์ไม่มีวันที่จักสมหวังกันได้” ท้าวศรีสุทโธนาคปลอบ

“หลานรักเขาเจ้าปู่ รักจนหมดหัวใจ หลานตัดใจจากเขาไม่ได้” นาคีร้องไห้ฟูมฟาย

“เจ้ากำลังหูหนวกตาบอด แยกไม่ออกระหว่างความรักกับความหลง ความหลงคือการยึดติด ส่วนความรักคือการสละความมืดบอดเห็นแก่ตัว หากรู้ว่ารักแล้วต้องพลัดพราก เจ้ายังจักรักอยู่หรือไม่” ท้าวศรีสุทโธนาคสอน

“เขาเป็นลมหายใจของหลาน ไม่ว่าจักเกิดอันใดขึ้น หลานก็ยังรักเขา” นาคีสะอิ้น

“ตัดใจเสีย เอาน้ำตาเจ้าล้างใจให้ใสหมดจด เมื่อจิตสงบ ตื่นจากความลุ่มหลงมัวเมา แล้วเจ้าจักมองเห็นธรรม ปู่เตือนเจ้าได้เท่านี้” ท้าวศรีสุทโธนาคถอนใจ มองนาคีอย่างเป็นห่วง ก่อนหายวับกลับไปบำเพ็ญเพียรยังพรหมประกายโลก

นาคีร้องไห้คร่ำครวญด้วยความเศร้าโศกตามลำพัง

คำแก้วน้ำตารื้น เพราะรู้แล้วว่าอดีตชาติของตนเคยเป็นพญานาคีมาก่อน “แม่นางไม้... พญานาค...วังบาดาล.... นี่มันอะไรกัน ?” คำแก้วเหงื่อกาฬผุดเต็มหน้า เริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวที่ตนเห็น “ชาติที่แล้ว เราเคยเป็นนาคมาก่อนงั้นเหรอ” คำแก้วตัวชาดิกไปทั้งตัว รู้แล้วว่าอดีตชาติของตนเป็นพญานาค

คณะตามหาเหล็กไหลของบุญส่งเดินทางกลับมาถึงดอนไม้ป่า

“คิดว่าจะเอาชีวิตไปทิ้งที่ภูพระนางซะแล้ว” กำนันแย้มบ่น

“ไปกับข้า ต้องกลัวอะไร หมออ่วมซะอย่าง ผีสางคางแดง ข้าปราบได้ทั้งนั้น”

กอเห็นหมออ่วมคุยโวก็แขวะ “แล้วทำไมงูบริวารเจ้าแม่นาคี เอ็งปราบไม่ได้สักทีวะหมออ่วม”