บทละครโทรทัศน์ ระเริงไฟ ตอน 3 หน้า 3
“คุณดิลกเข้าโรงพยาบาลตั้งแต่คืนวันแต่งงานของคุณ..” เขมิกานิ่งอึ้งตกใจ
“เรารอโอกาสเหมาะๆที่จะบอกคุณเขมน่ะค่ะ”
“ผมเชื่อว่าถ้าท่านได้ยินเสียงคุณ วันนี้พรุ่งนี้ท่านต้องออกจากโรงพยาบาลได้เลย..การทำเพื่อคนที่เรารัก..ไม่ต้องใช้ความกล้าหาญหรอกนะครับ คุณเขม”
เขมิกาหยิบมือถือขึ้นอย่างคิดไม่ตก ไม่มีความกล้าที่จะตัดสินใจใดๆ ด้วยตัวเอง
ห้องพักคนไข้ ดิลกนอนหลับอยู่บนเตียง พยาบาลพิเศษนั่งอ่านนิตยสารเฝ้าอยู่ข้างเตียง คอยมองคนไข้เป็นระยะๆ กมลพรรณกับปาริฉัตรแอบยืนมองอยู่อย่างไม่สบายใจแล้วผละออกมา
“แม่ก็กลายเป็นส่วนเกิน ไม่ได้มีประโยชน์อะไรอีกต่อไป นี่ต้องเป็นแผนกำจัดแม่ของยัยญาดาแน่ๆ!”
“ฉัตรไม่กลัว ไล่ยังไงฉัตรก็จะไม่ไป! แม่อย่าเพิ่งคิดมาก มีคนมาช่วยดูแลคุณอาแล้ว แม่จะได้มีเวลาไปช็อปปิ้ง เข้าสปา ซื้อเครื่องเพชรมันทุกวันเลย! ชิลๆ แม่”
“ชิลๆกับผีน่ะสิ แม่ได้เงินเดือนละไม่กี่แสน ซื้อกระเป๋าใบนึงก็หมดแล้ว ดีนะที่พอได้เงินจากเล่นหุ้นบ้าง ไม่งั้น..อดตาย!” กมลพรรณเอามือที่ใส่แหวนเพชรแพรวพราวแตะที่หน้าของปาริฉัตร “อะไร แม่”
“แม่เหลือแกเป็นความหวังเดียวแล้วนะ รีบหาผัวรวยๆเข้า”
“ตรงๆงี้เลยเหรอ แม่”
“เออ..แกเองก็จ้องหาอยู่ไม่ใช่เหรอ หาผัวรวย จ่ายง่าย ยิ่งโง่ยิ่งดี แกจะได้ไม่ลำบากเหมือนแม่”
“ฉัตรหมายตาไว้แล้วล่ะ”
“ใคร?”
“คุณชาคริต! ฉัตรจะจับคุณคริตให้อยู่หมัดเชียว เอาให้หงายเงิบกันทั้งบ้าน!” ปาริฉัตรคิดจริง จะลงมือเมื่อมีโอกาส กมลพรรณพยักหน้าสนับสนุนเพราะรู้สึกว่าถูกครอบครัวดิลกกดหัวอยู่ตลอด
เช้าวันใหม่ บ้านทัศนะ เพ็ญขวัญแพคของทำมือ ทัศนะเตรียมตัวจะไปทำงานแล้วมองไปห้องนอนชั้นบน
“สงสัยยังไม่ตื่น”
“เดี๋ยวพี่ให้แมสเซ็นเจอร์มารับของบ่ายนี้นะ ที่จริงให้บริษัทพี่จัดการเรื่องส่งของให้ก็ได้”
“ไม่ได้ค่ะ ถ้าไม่จำเป็น ขวัญไม่อยากฝากของไปส่งที่ไปรษณีย์ ขวัญไม่อยากพึ่งพี่นะไปมากกว่านี้”“ถ้าขวัญไปส่งของเอง กลับมาผื่นขึ้นผิวไหม้ ได้ไม่คุ้มเสีย หรือเห็นว่าหมอหล่อ เลยอยากเข้าโรงพยาบาลบ่อยๆ?” เขมิกาเดินลงมาหยุดชะงักฟัง “พี่นะเคยเบื่อขวัญมั้ย”