บทละครโทรทัศน์ ระเริงไฟ ตอน 3 หน้า 5
“นั่นสิ ทำไมไม่รอนะ” ไตรทศมองญาดาแล้วยิ้มขำ รู้ว่าญาดาตั้งใจแกล้งสองแม่ลูก
“เอ๊ะ หรือพวกเค้าไม่รู้ว่า Porter หมายถึงพนักงานขนกระเป๋า...พี่แน่ใจนะว่า พี่พูดเคลียร์ หรือว่าพวกเค้าฟังเป็น Harry Potter?” ญาดากับไตรทศเหลือบมองเห็นว่าดิลกหลับสัปหงกไปแล้ว
ไตรทศขำ “พี่ดาร้ายอะ!”
“พี่ไม่เคยดูถูกคน ไม่ว่าสองแม่ลูกนั่นมาจากไหน อย่างน้อยเค้าก็ช่วยดูแลคุณพ่อให้เรา แต่เมื่อเค้าคิดถึงแต่ผลประโยชน์ ไม่มีความจริงใจ..พี่ก็ถือว่า เค้าไม่มีประโยชน์สำหรับพี่เหมือนกัน!”
กมลพรรณกับปาริฉัตรหอบกระเป๋ากระหืดกระหอบตามมาทัน พนักงานโรงพยาบาลที่มีหน้าที่เข็นรถ ขนของเดินเร่งรีบเข้ามาพร้อมรถเข็น “ผมขอประทานโทษจริงๆครับ”
ญาดายิ้มหวาน “ไม่เป็นไรค่ะ เราจัดการเองได้”
ดิลกเริ่มตื่นอย่างงัวเงียๆ “ไปเร็วๆ ยังไม่ถึงรถอีกเหรอเนี่ย”
ไตรทศเข็นรถดิลกไปลิ่วๆ กมลพรรณกับปาริฉัตรซอยเท้าตามยิบๆอย่างเหนื่อยมาก พนักงานโรงพยาบาลมองหมู่มวลไฮโซอย่างงงๆ ที่ไม่โดนจิกใช้อย่างเคย ญาดาก้าวตามเป็นคนสุดท้าย แล้วชะงักเมื่อหยุดอยู่ที่หน้าห้องคนไข้ที่ชาคริตเคยออกมา ญาดาหูแว่วได้ยินเสียงผิวปากของชาคริตดังขึ้น แล้วรีบสลัดภาพชาคริตออกไปจากหัว
ล็อบบี้โรงพยาบาล เขมิกายืนแอบอยู่ พลางมองซ้ายมองขวาว่าจะมีคนรู้จักไหม ทัศนะเดินเข้ามาหาเขมิกา “คุณเขม” เขมิกาสะดุ้งราวกับเป็นนักโทษหนีคดี “คุณไม่ต้องกลัว คุณไม่ได้ทำผิดอะไร”
“เขมทำให้คุณพ่อช็อกจนต้องเข้าโรงพยาบาล ทำให้ทุกคนที่บ้านเป็นห่วง แล้วเขมก็ยังทำเรื่องที่น่าอับอาย..”
“เลิกพูดเรื่องที่ผ่านมาแล้วเถอะครับ..คุณพ่อคุณหายดีแล้ว คุณหมอเซ็นอนุญาตให้กลับบ้านได้ คุณเขมจะไปเยี่ยมท่านที่ห้องหรือว่าจะรอที่นี่ดี”
เขมิกาส่ายหน้าอย่างตัดสินใจไม่ถูก เมื่อถึงเวลาจริงๆก็ไม่กล้าสู้หน้าใคร “คุณเขม..”
“เขมจะรอตรงนี้ค่ะ คุณนะกลับไปเถอะค่ะ”
“ผมทิ้งคุณให้อยู่คนเดียวไม่ได้”
“เขมไม่อยากให้คุณนะเดือดร้อนไปด้วย ไปเถอะค่ะ เขมอยู่คนเดียวได้”
ทัศนะอดไม่ได้ที่จะจับมือให้กำลังใจเขมิกา “ทุกคนจะต้องดีใจมากที่ได้พบคุณเขม..”
เขมิกาพยักหน้าไปเหมือนตอบรับ ทัศนะเดินไปอย่างโล่งใจ