บทละครโทรทัศน์ ระเริงไฟ ตอน 3 หน้า 4
ทัศนะแกล้งซีเรียส “เบื่อ!” เพ็ญขวัญหน้าจ๋อย
“เบื่อคำถามโง่ๆแบบนี้” ทัศนะเขย่าหัวเพ็ญขวัญไปมาอย่างรักเอ็นดู
“ขวัญขี้โรคแต่ไม่ใช่คนขี้แพ้ ขวัญอยู่ได้ตัวเองโดยไม่มีพี่ยังได้ แต่พี่อยู่โดยไม่มีขวัญไม่ได้..” ทัศนะทำขำหักมุม
“ซึ้งพอยัง?” เพ็ญขวัญกำลังน้ำตาจะไหล ต้องหัวเราะออกมา แต่เพ็ญขวัญทันเห็นเขมิการีบปาดน้ำตาโดยไว
“คุณเขม...เออ..เมื่อคืนขวัญลืมชาร์ตแบตมือถือให้”
“เขมตัดสินใจแล้ว เขมจะไม่โทรไป..” ทัศนะกับเพ็ญขวัญรู้สึกผิดหวัง
“เขมไม่รู้จะโทรไปหาใครก่อนดี..เขมไปเยี่ยมคุณพ่อเลยแล้วกันค่ะ เขมคงต้องรบกวนคุณนะอีกแล้ว”
เพ็ญขวัญกระโดดเข้ากอดเขมิกาอย่างดีใจ ทัศนะดีใจยิ่งกว่า
ห้องพักคนไข้ ไตรทศพยุงดิลกลงนั่งที่รถเข็น กมลพรรณกับปาริฉัตรกำลังยกกระเป๋าอย่างแข็งขัน ญาดาเดินเข้ามาหลังจากจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายและรับยาแล้ว
“รอแป๊บนะคะ คุณพ่อ เค้ากำลังโทรเรียก Porter ให้อยู่”
“ไม่รอล่ะ ไตรเข็นรถให้พ่อที พ่ออยากกลับบ้านเต็มทนแล้ว”
“มลเข็นให้ค่ะ”
“ฉัตรช่วยเข็นอีกคน” ญาดาปรายตามองกระเป๋าเสื้อผ้า ของเยี่ยมคนไข้ต่างๆนับสิบๆกระเช้า
“แล้วของพวกนี้ล่ะ”
กมลพรรณกับปาริฉัตรหน้าเหวอ ไม่รู้จะช่วยเข็นและช่วยขนของพร้อมกันยังไงไหว
“ทำไมกระเช้าพวกนี้ยังอยู่คะ ดาฝากบอกไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ว่าให้ส่งไปที่มูลนิธิของคุณพ่อ สงสัยงานจะยากไป ขนกระเป๋าตามไปเถอะค่ะ งานไม่ต้องคิดเยอะ น่าจะถนัดกว่า”
กมลพรรณกับปาริฉัตรกัดฟันช่วยกันขนกระเป๋าของดิลกและของตัวเองไป
“เดี๋ยวฉัตรจัดการทุกอย่างให้ค่ะ คุณดา”
ญาดาเดินนำไป ไตรทศเข็นรถเข็นดิลกออกตามไป กมลพรรณกับปาริฉัตรขนกระเป๋าไปอย่างทุลักทุเล
ทางเดินชั้นห้องพักวีไอพี ญาดาเดินนำ ไตรทศเข็นรถเข็นดิลกตามมาล่วงหน้าสองแม่ลูกไกลพอควร
ไตรทศหันไปเห็นกมลพรรณกับปาริฉัตรเดินเป๋ไปเป๋มาเพราะขนกระเป๋าหลายใบ
“พี่ดาโทรเรียก Porter ไว้ไม่ใช่เหรอครับ”
“อืมม...”
“ให้น้ามลกับฉัตรรอก่อนก็ได้ รอ Porter มาช่วยขนกระเป๋า”