บทละครโทรทัศน์ ระเริงไฟ ตอน 22 หน้า 2
“น้ามลไม่รู้อะไรเลย แล้วไม่สนด้วยว่าทางเราจะเป็นยังไง..พี่ก็ไม่เคยหวังอะไรกับสองแม่ลูกนี้อยู่แล้ว..อาจารย์หมอออกมาหรือยัง” ญาดาคุยไปเรื่อยนึกว่าเป็นเขมิกาแต่ต้องนิ่งกึกไปเมื่อหันไปเห็นเป็นชาคริตเสียนี่
“ยังไม่มีข่าวอะไรจากห้องผ่าตัด” ญาดาผุดลุกขึ้นยืนอย่างเร็วจนเวียนหัว “มาทำไม?”
“มาอยู่เป็นเพื่อนคุณไง”
“ไปให้พ้น!” ญาดาก้าวพรวดๆออกไป แล้วรู้สึกว่าห้องเริ่มหมุนแล้วมือเท้าอ่อน ญาดาเป็นลมทรุดฮวบลงไปโดยที่ชาคริตรับตัวไว้ทัน
วิวกลางคืนหน้าต่างโรงพยาบาล นิ้วของของชาคริตพันผมที่ปล่อยยาวของญาดาไปมา ชาคริตลูบผมของญาดาที่ยาวสลวยอย่างทะนุถนอม ญาดาค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างงงๆและพบว่าใส่ชุดคนไข้อยู่ ชาคริตขยับลุกไปจับตัวญาดาไม่ให้ลุกขึ้น “คุณนอนพักต่อดีกว่า”
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร” ญาดานึก “แค่เป็นลม..”
“คุณตรวจสุขภาพครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่”
“เรื่องของฉัน”
“ผมแอดมิทให้แล้ว นอนโรงพยาบาลซักคืน แล้วพรุ่งนี้ตรวจร่างกายให้ละเอียดเลยดีกว่า”
“ไม่ต้อง อย่ามายุ่ง” ญาดาสะบัดตัวออกจากชาคริต แล้วลงจากเตียง เสียการทรงตัวจนเซ ชาคริตจับตัวไว้กอดนิ่งๆ ญาดาอยากผลักชาคริตออกแต่กลับไม่มีแรง
“คุณรู้สึกมีอะไรผิดปกติบ้างมั้ย เรื่องเล็กๆน้อยๆที่คุณไม่ทันสังเกต..ปวดหัว.มีไข้..หรืออะไรอย่างอื่น”
ญาดานิ่งคิดแล้วนึกถึงประจำเดือนที่ขาดไป ญาดาเริ่มตกใจ ผลักชาคริตออกไป
“ไม่ต้องมาทำเป็นห่วง! บอกแล้วว่า คำพูดของคุณมันไร้ค่า!”
ญาดารีบผละออกไปคว้าเสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้า ชาคริตมองญาดาอย่างเป็นห่วง
ล็อบบี้ห้องไอซียู เขมิกาผุดลุกขึ้นไปหาญาดาทันทีที่เห็นตัว
“พี่ดาหายไปไหนเป็นชั่วโมง” เขมิกามองสำรวจ “ไม่ได้กลับบ้านนี่ แล้วพี่ดาหายไปทำอะไร”
“เรื่องไตรสำคัญกว่าหรือเปล่า”
“ไตรปลอดภัยแล้วค่ะ มีเลือดออกทางสมอง แต่หมอควบคุมไว้ได้ หมอบอกว่ารักษาทางยาได้ ไม่ต้องผ่าตัด แต่ต้องดูอาการต่ออีก 48 ชั่วโมง...”
“เดี๋ยวพี่จะไปคุยรายละเอียดการรักษากับอาจารย์หมอ”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ มีอะไรถามเขมได้ เขมจัดการทั้งเรื่องแอดมิท เรื่องประกัน เรื่องจองห้องพิเศษ วุ่นอยู่คนเดียว”