บทละครโทรทัศน์ ระเริงไฟ ตอน 12 หน้า 2
“คุณนีให้ไปรับแขกจากฮ่องกงที่โรงแรมครับ”
“งานนี้โดนยัยนีหลอกจนหัวทิ่มเป็นแถว” ชาคริตหันขวับไปจ้องปิง
“ฉันเคยบอกแล้ว ให้ฟังคำสั่งจากฉันคนเดียว! ไป!” สายตาโกรธของชาคริตทำให้ปิงค้อมหัวให้แล้วรีบหลบหน้าออกไปทันที
“เกิดอะไรขึ้นคะ คุณนะ”
“เรื่องมันยาวครับ”
“รถยัยนียังอยู่..แสดงว่ายังอยู่แถวนี้ นอกจากยัยนี มีใครหายตัวไปอีก”
ปาริฉัตร เสนอหน้าทันที “คุณไตรทศค่ะ!”
“ถ้าไม่มีคนเสี้ยม ยัยนีคนเดียวคงไม่กล้า.. สองคนนั้นคงร่วมมือกัน”
“ผมไม่เกี่ยว!” ทุกคนหันไปมองไตรทศที่เดินเข้ามาด้วยท่าทีสบายๆ
“คุณตัดสินคนง่ายอย่างนี้เสมอหรือครับ คุณชาคริต” ชาคริตจ้องหน้าไตรทศที่ดูออกง่ายมากว่าต้องรู้อะไรแน่
ในโบสถ์/ที่จัดพิธี ดิลกกับกมลพรรณนั่งอยู่แถวหน้าสุดด้านซ้ายของพิธี เพ็ญขวัญนั่งอยู่ด้านหลังของทั้งสองเพ็ญขวัญหันไปมองรอบๆที่แขกเริ่มระส่ำระสาย กมลพรรณคอยหันหลังชะเง้อมองไปและเห็นแขกในงานต่างขยับตัวอย่างเบื่อการรอ กมลพรรณหันมามองดิลกที่นั่งดูหุ้นในมือถืออย่างสำราญใจ
“ท่านคะ ท่าน นี่งานเลทเกือบจะชั่วโมงแล้วนะคะ”
“แล้วไง”
“ถ้าเราต้องยกเลิกงานแต่ง..เราได้ขายหน้าเป็นซ้ำสอง คราวงานคุณเขม..มลรับสายจนมือแทบหงิก..งานนี้ไม่
เบิ้ลเป็นสองเท่าเหรอคะ”
“ยกเลิกงานสิดี คราวนี้ทางเราไม่ได้เป็นฝ่ายขายหน้า แต่เป็นไอ้ชาคริต ! ฉันจะถือโอกาสนี้แฉมันเลยว่า มันเลวทรามแค่ไหน เจ้าสาวถึงได้หนีไป!” กมลพรรณรำพึง “โถ...คุณดา..น้าล่ะสงสารจริงๆ”
กมลพรรณยิ้มกริ่มขัดกับคำพูดโดยสิ้นเชิง ดิลกก็มัวก้มหน้าอยู่กับมือถือ เพ็ญขวัญได้ยินแล้วไม่สบายใจ
ทางเข้าโบสถ์ ชาคริตขยับเข้าไปจะกระชากคอเสื้อไตรทศ แต่ทัศนะดึงตัวไว้ “ถ้าไม่ใช่นาย แล้วจะเป็นใคร!?”
เขมิการีบไปดึงตัวไตรทศไว้ไม่ให้เข้าใกล้ชาคริต
“งานง่ายๆอย่างนี้ คุณนีลงมือคนเดียวเองได้ ลืมไปแล้วหรือไงว่าเธอเป็นน้องสาวใคร!?”
“คุณนีลักพาตัวพี่ดาไปงั้นเหรอ?!! ไตร!” เขมิกาซัก
“นีพาคุณดาไปที่ไหน?”