บทละครโทรทัศน์ ระเริงไฟ ตอน 7
บทประพันธ์ โสภี พรรณรายบทโทรทัศน์ พิมพ์ธนา
ตอนค่ำ ที่บ้านดิลก ญาดาเดินเข้ามาด้วยความรู้สึกแปลกๆ จิตใจกระเจิดกระเจิง แต่แล้วต้องชะงักเมื่อเห็นกสิณที่นั่งรออยู่ ลุกพรวดมาหาทันที “คุณหายไปไหนมา ผมรออยู่ที่รถเป็นชั่วโมง!” ญาดาหลงคิดว่ากสิณเป็นห่วงแต่กลับโดนต่อว่า “แล้วทำไมคุณไม่ตามหาดา” กสิณไม่เข้าใจจริงๆ “ทำไมต้องตาม”
“อยู่ๆดาก็หายไป คุณไม่คิดจะทำอะไรเลยหรือคะ”
ปาริฉัตรในชุดนอนเดินลงมายืนแอบฟัง
“แล้วจะให้ผมไปตามหาตัวคุณที่ไหน ตกลงคุณไปไหนต่อ ทำไมเพิ่งถึงบ้าน คิดถึงใจคนรอบ้างมั้ย”
ญาดาอ้ำอึ้งไม่สามารถบอกเรื่องที่เสียเวลาที่หนีชาคริตและเกิดอะไรขึ้นบ้างได้
“ดาเหนื่อยแล้ว แล้วค่อยคุยกัน อ้อ..ดาจะบอกอะไรให้นะ ถ้าคนห่วงกัน ยังไงก็จะพยายามหาจนเจอ คนอื่นที่ดาไม่อยากเจอยังมีความพยายามมากกว่าคุณเลย! คิดถึงตัวเองให้น้อยหน่อย! ขอร้อง!”
ญาดาเดินกลับขึ้นห้องนอนทั้งเหนื่อยและโมโหที่มาเจอกสิณที่เอาแต่ใจตัวเอง ปาริฉัตรแฉลบเข้ามาหากสิณทันที...“อย่าน้อยใจไปเลยนะคะ คุณกสิณ..คุณดาก็ขี้เหวี่ยงอย่างนี้แหละค่ะ พูดแรงแต่ใจไม่คิดอะไร”
กสิณยังโกรธอยู่
ห้องนอนญาดา ญาดาเปิดประตูเดินเข้ามาในห้องนอนอย่างเหนื่อยใจ ญาดาล้วงหามือถือจากกระเป๋าแต่แล้วกลับเจอแหวนที่ชาคริตคืนมาให้ ญาดามองแหวนในมืออย่างเจ็บใจที่ถูกชาคริตจู่โจมจูบเอาดื้อๆ
ชาคริตก้มลงจูบญาดาเต็มเหนี่ยว แล้วยัดแหวนใส่มือญาดาที่ตะลึงพรึงพรืดอยู่ ญาดาหาเสียงตัวเองไม่เจอ
“คุณ..ทำ..แบบนี้ไม่ได้!”
ญาดาโมโหตัวเองที่สลัดชาคริตออกจากความคิดไม่ได้ ญาดาหันไปคว้าแล็ปท๊อปแล้วไปนั่งที่เตียงแล้วเริ่มคิดหารูปแบบที่ง่ายสุดเพื่อทำรายงาน ญาดาเริ่มสร้างเวป “yada-report” โดยคลิกสร้างเวปของตัวเองอย่างเร็วจนเวปเสร็จ ที่จอคอม “ Day 1” ญาดานิ่งคิดแล้วพิมพ์ต่ออีกสองสามคำ แล้วยิ้มที่เขียนรายงานได้สั้นกุดที่สุด
บ้านดิลก กสิณเดินหงุดหงิดออกไป โดยปาริฉัตรตามไปตีสนิทด้วย “ดื่มกาแฟซักแก้วก่อนมั้ยคะ”
“ไม่ล่ะครับ ขอบคุณ”
“ฉัตรไม่สบายใจเลย คุณแม่เคยสอนไว้น่ะค่ะ คนเป็นแฟนกันอย่าทะเลาะกันข้ามคืน..”