บทละครโทรทัศน์ ระเริงไฟ ตอน 7 หน้า 4
ก็การตกลงของเราก็ยังไม่จบ จูบเดียวแลกกับแหวนของน้องรัก..ไม่คุ้มเหรอ..”
ญาดาทำไม่ยี่หระ “เลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้ว แค่จูบห่วยๆจูบเดียว! เชิญ..มากินให้จบๆไป”
ญาดาไม่อยากต่อปากอีก นั่งลงแล้วรีบกินอาหารญี่ปุ่นอย่างเร็ว ญาดารีบกินจนจุกติดคอ ชาคริตลูบหลังให้ ญาดาเบี่ยงตัวหนีแล้วคว้าน้ำมาดื่ม “ผมมาทวงรายงานที่สั่งไป ยังไม่ได้ทำล่ะสิ”
“เขียนเสร็จแล้ว แต่ยังไม่ได้ส่ง มือถือเก่าคุณก็ยกเลิก อีเมลคุณ ฉันก็ไม่แน่ใจว่า ของคุณหรือของเลขาฯ เรื่องนี้ฉันถือว่าเป็นความลับของบริษัท”
“ส่งมาทางมือถือส่วนตัวผม” ญาดาหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาเตรียมเมมเบอร์ “ผมเป็นพวกหัวเก่า..”
ชาคริตดึงมือญาดามาจับไว้แล้วจดเบอร์มือถือไว้ที่หลังมือของญาดาแถม xo (Hug & Kiss) ให้ด้วย
“เล่นเป็นเด็กๆ..”
“ไม่รู้สิ ผมอยู่ใกล้คุณทีไร ไม่เป็นตัวเองทุกที” ญาดามองชาคริตอย่างชักไม่ไว้ใจว่าจีบเล่นหรือเอาจริง
กสิณเปิดประตูเข้ามา ตาแทบถลนที่เห็นชาคริตกุมมือญาดาอยู่ ญาดารีบดึงมืออก แต่สู้แรงชาคริตไม่ได้..ญาดาหยุดยื้อ ชาคริตถึงยอมปล่อยอย่างนิ่มๆ ชาคริตเดินตรงไปหากสิณ “ได้เจอกันซักทีนะครับ”
กสิณแกล้งหักหน้า “ใครน่ะ ดา เลขาฯใหม่มาแทนแจงเหรอ”
“นี่คุณชาคริต..เจ้าของ T-Mart”
“เพื่อนคุณนี่ความจำสั้นนะ เมื่อวานเราเพิ่งเจอกัน”
“แฟนครับ ผม..กสิณ แฟนของญาดา..”
“ผมรู้แล้ว..เชิญครับ เชิญนั่งแทนที่ผมได้เลย แต่คงแทนที่ได้แค่ชั่วคราวเท่านั้น”
ชาคริตเดินลอยชายออกไป กสิณหันมามองญาดาอย่างเอาเรื่องทันที
ห้องแพนทรี กสิณเทอาหารญี่ปุ่นทิ้งไปพร้อมกล่องเบนโตะอย่างหัวเสีย ญาดามองว่ากสิณทำตัวเหมือนเด็ก
“ทำไมไม่เทราดใส่หัวเค้าไปเลยล่ะ เอามาทิ้งอย่างนี้เค้าคงรู้เรื่องด้วยหรอก คุณโกรธไร้สติอย่างนี้ เข้าทางนายนั่นพอดี”
“มันหยามผมขนาดนี้ ไม่ให้ผมโกรธได้ยังไง” กสิณเข้าไปคว้ามือญาดาที่จดเบอร์มือถือของชาคริตไว้อย่างแรง
“แล้วนี่อะไร..”
“ดาไม่ได้ทำอะไรผิด”
“การที่ไม่ปกป้องตัวเองก็ถือว่า “ผิด” ได้เหมือนกัน คุณจะอ่อยไอ้หมอนั่นไว้เพื่อผลประโยชน์หรือไง”
“อย่าใช้คำนี้กับฉัน!” ญาดาเดินหนีอย่างโมโห จนกสิณต้องไปดึงตัวไว้