บทละครโทรทัศน์ ระเริงไฟ ตอน 7 หน้า 2
“แล้วดาเค้าคิดจะพูดกับผมดีๆหรือเปล่าล่ะ ปล่อยให้ผมรอตั้งนาน ไม่ขอโทษซักคำ แล้วยังมาหาว่าเป็นความผิดของผมอีก กรุงเทพฯน่ากลัวจะตาย เรื่องอะไรผมจะรนหาเรื่องใส่ตัว”
“นั่นน่ะสิคะ คุณกสิณก็ไม่ค่อยรู้ทางในกรุงเทพฯ เดินมืดๆค่ำๆ ตามซอกซอยอันตรายจะตาย ไงถ้าคุณกสิณอยากมีไกด์นำทาง ฉัตรยินดีนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ รถผมติด GPS แล้ว...” กสิณหันไปแล้วชะงัก เพิ่งเห็นปาริฉัตรยืนโดยมีแสงไฟสาดส่องมาด้านหลัง เห็นรูปร่างส่วนโค้งส่วนเว้าอย่างชัดเจน ปาริฉัตรยิ้มใสซื่อ แกล้งไม่รู้ว่ากสิณกลืนน้ำลายเอื๊อกอยู่
“เออ..ผม..เออ..ผม..ขอบคุณนะครับที่เดินมาส่ง” กสิณเดินจ้ำออกไปทันทีก่อนที่ตบะจะแตก
ปาริฉัตรหัวเราะคิกออกมาหลังจากกลั้นไว้แทบตาย ปาริฉัตรหันกลับมาก็เจอกมลพรรณยื่นเสื้อคลุมนอนให้ แม่ให้ความร่วมมืออย่างดี “แกนี่เหนือชั้นจริงๆ แค่ยืนเฉยๆ ยังกลืนน้ำลายเอื๊อกๆ”
“นี่แค่หนังตัวอย่าง”
“แล้วคุณชาคริตล่ะ”
“นาทีนี้คนไหนก็ได้ ขอให้หล่อรวย จับได้คนไหนก่อนก็คนนั้น” ปาริฉัตรยิ้มอย่างมั่นใจในเสน่ห์ตัวเอง
เช้าวันใหม่ ห้องทำงานชาคริต เสียงเคาะประตูดังขึ้น พนักงานเปิดประตูให้เขมิกาเข้ามา ชาคริตยืนรออยู่แล้ว แล้วเดินนำไปเพื่อให้ไปนั่งด้วยกัน แต่เขมิกายังยืนนิ่งตรงเข้าประเด็น
“เขมจะเชื่อคำพูดของคุณได้ยังไงคะ คุณยึด B-Star ด้วยวิธีแทงข้างหลังพวกเรา คุณคิดจะทำอะไร ทำลายบริษัทเราเหรอคะ”
ชาคริตยื่นแฟลชไดร์ฟให้ เขมิกาจำได้ทันทีว่ามันคืออะไร “ไม่ต้องห่วง ผมไม่ได้ก๊อปปี้เก็บไว้”
“นี่มันบัญชีที่มีพิรุธ..บัญชีที่เขมเคยให้คุณช่วยเช็คให้”
“มันเป็นบัญชีลับ..บัญชีรับจ่ายที่ไม่ได้ยื่นเสียภาษี.. ถ้าผมจะทำลายบริษัทคุณ ผมแจ้งสรรพากรไปนานแล้ว”
“แล้วใครเป็นตัวการเรื่องนี้”
“ผมจะจัดการมันทีหลังเอง ใครทำชั่วไว้ ต้องได้รับผลตอบแทน”
เขมิกาตกหลุมพราง เริ่มไว้ใจ “คุณคริต…”
“เขมไว้ใจผมเหมือนเมื่อก่อนได้มั้ยครับ ผมขอโทษนะ เขม แต่เชื่อผม การที่เราไม่ได้แต่งงานกัน จะเป็นผลดีต่อคุณมากกว่าให้ผมช่วยคุณพิสูจน์ตัวเองว่า คุณเก่งและแกร่งไม่แพ้คนอื่น”
“พิสูจน์ยังไงคะ” ชาคริตมองเขมิกา